امکان باور به خدا در چهارچوب فلسفه کارنپ

کارنپ به عنوان شاخص ترین نماینده پوزیتیویست های منطقی جمله مشهوری دارد مبنی بر اینکه مابعدالطبیعه بی معنا است. در نگاه اول به نظر می رسد که هرگونه باور مذهبی، به خصوص باور به خدا، با چهارچوب فلسفه کارنپ ناسازگار است. از آنجا که کارنپ اخلاق را نیز مانند مابعدالطبیعه بی معنا می داند ولی رفتارهای اخلاقی را با ارزش می شمارد، شاید به نظر برسد که در چهارچوب کارنپی حداکثر بتوان رفتارهای مذهبی را نیز، در عین بی معنا بودن ادعاهای مذهبی، با ارزش تلقی کرد. برخلاف داوری عجولانه بالا، گرچه باور به خدای فلاسفه در چهارچوب فلسفه کارنپ جایگاهی ندارد، اما باور به خدای ادیان با مبانی فلسفی کارنپ کاملا سازگار است. در نظر کارنپ تنها تجربه است که منشا شناخت قرار می گیرد و تمام احکام تجربی صرفا احتمالی هستند. در عین حال، باور به درستی احکام تجربی کاملا معقول است، گرچه این احکام ضرورتا صادق نیستند. در این مقاله نشان داده می شود که به همان نحوی که احکام علوم تجربی در نزد کارنپ مقبول واقع شده و تثبیت می شوند، می توان گزاره های دینی از جمله ادعاهای ادیان درباره خدا را در چهارچوب کارنپی به طور معقول تثبیت نمود.

Keywords:

رودلف کارنپ , تاییدپذیری , معناداری , باور دینی , اثبات وجود خدا