رابطه سازگاری زناشویی و استرس مرتبط با ناباروری: نقش میانجی گری شفقت خود و خودقضاوتی

مقدمه: استرس مرتبط با ناباروری شامل نگرانی های اجتماعی، جنسی، ارتباطی، نیاز به والد بودن و نپذیرفتن سبک زندگی بدون فرزند است که در زنان نابارور ظاهر می شود. ناباروری، سازگاری زناشویی را تحت تاثیر قرار می دهد. شفقت خود برای زنانی که دچار ناباروری هستند، به عنوان یک راهبرد مقابله ای تنظم هیجان در مقابل استرس های مزمن محسوب می شود و باعث می شود سیستم های استرس دچار بیش فعالیتی نشوند. خودقضاوتی شکلی از آزار و اذیت درونی استرس زا و تضعیف کننده خود می باشد، که در زنان نابارور وجود دارد. این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی گری شفقت خود و خودقضاوتی در رابطه سازگاری زناشویی و استرس مرتبط با ناباروری در زنان نابارور شهر اصفهان انجام گرفت. روش کار: روش پژوهش همبستگی از نوع علی بود. به این منظور ۲۸۲ زن با تشخیص ناباروری اولیه و ثانویه مراجعه کننده به مراکز ناباروری شهر اصفهان در تابستان و پاییز ۹۴، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به پرسشنامه های مشکل باروری، سازگاری زناشویی و شفقت خود فرم کوتاه پاسخ دادند. برای مدل سازی معادلات ساختاری از نرم افزارAMOS۲۲  استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اثرسازگاری زناشویی بر استرس مرتبط با ناباروری معنی دار بود (۰۵/۰ > P). رابطه ساختاری بین سازگاری زناشویی با استرس مرتبط ناباروری از برازش مطلوبی برخوردار بود. همچنین شفقت خود میانجی گرجزئی رابطه بین سازگاری زناشویی با استرس مرتبط با ناباروری و خود قضاوتی میانجی گر کامل سازگاری زناشویی و استرس مرتبط با ناباروری بود (۰۵/۰ > P). نتیجه گیری: بنابر نتایج این پژوهش می توان از بسته های درمانی مبتنی بر شفقت خود و کاهش خود قضاوتی در جهت کاهش استرس مرتبط با ناباروری و بهبودسازگاری زناشویی زوجین نابارور استفاده نمود.

Keywords:

Infertility-Related Stress , Self-Compassion , Self-Judgment , Dyadic Adjustment , استرس مرتبط با ناباروری , سازگاری زناشویی , شفقت خود , خودقضاوتی