ارتباط تمایز یافتگی خود و طرحواره های ناسازگار اولیه با رضایت زناشویی زنان متقاضی طلاق

مقدمه: رضایت زناشویی به حالتی از خشنودی پایدار در رابطه بین زن و شوهر اطلاق می شود که احساس شادمانی در روابط را پیش بینی می کند. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط تمایزیافتگی خود و طرحواره های ناسازگار اولیه با رضایت زناشویی زنان متقاضی طلاق انجام گرفت. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان مراجعه کننده به مجتمع های قضایی شهر تهران از اردیبهشت تا دی ماه سال ۱۳۹۶ تشکیل دادند که پرونده طلاق آنان تا زمان انجام پژوهش در جریان بود. نمونه پژوهش نیز ۲۲۵ از این گروه زنان تشکیل می دادند. برای جمع آوری اطلاعات، از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شده و داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های زوجی انریچ، مقیاس تمایزیافتگی خود و پرسشنامه طرحواره های یانگ گردآوری شد که از روایی و پایایی مناسبی برخوردار بودند. داده های پژوهش با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره گام به گام و به کمک نرم افزار تحلیل آماری SPSS. V۲۲ تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که ارتباط  بین زیر مقیاس های طرحواره های ناسازگار اولیه با مولفه های رضایت زناشویی معنادار بوده و متغیر تمایزیافتگی نیز رابطه معنی داری با مولفه های رضایت زناشویی دارد (۰۱/۰>P). یافته های رگرسیون گام به گام نیز نشان دهنده این بود که مولفه های متغیر طرحواره های ناسازگار در مدل رگرسیون در حدود ۶/۳۶ درصد از واریانس متغیر رضایت زناشویی و مولفه های متغیر تمایز خود در مدل ارائه شده در حدود ۱/۸ درصد از واریانس متغیر رضایت زناشویی را تبیین می کنند. نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه حاضر، پیشنهاد می شود با کنترل طرحواره های ناسازگار اولیه و افزایش تمایزیافتگی زنان دارای ناسازگاری و رضایت زناشویی پایین، می توان تاثیر مهمی بر افزایش رضایت زناشویی و کاهش گرایش به طلاق داشت. لذا ضروری است که با ارائه مداخلات درمانی در جهت کاهش طرحواره های ناسازگار اولیه و افزایش تمایزیافتگی خود زنان متقاضی طلاق اقدام گردد.  

Keywords:

Distinction , Initial maladaptive schemas , marital satisfaction , Divorce , تمایزیافتگی , طرحواره های ناسازگار اولیه , رضایت زناشویی , زنان متقاضی طلاق