نقش خود دلسوزی و شایستگی بالینی در کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران

مقدمه: کیفیت زندگی حرفه ای رابطه پیچیده ای با ویژگی های محیط کاری، محیط زندگی شخصی و مواجهه با تروماهای اولیه و ثانویه در محیط های کاری دارد. این پژوهش به منظور تعیین نقش خوددلسوزی و شایستگی بالینی در کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران انجام شد. روش کار: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه پرستاران شاغل (۱۱۴ نفر؛ ۹۶ پرستار و ۱۸ بهیار) در بیمارستان دولتی شهر قاین در سال ۱۳۹۵ تشکیل داد. با توجه به کوچک بودن جامعه پژوهشی کلیه اعضا به عنوان نمونه مد نظر قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها مقیاس دلسوزی به خود نف، مقیاس شایستگی بالینی مرتوجا و همکاران و پرسشنامه کیفیت زندگی حرفه ای استام مورد استفاده قرار گرفت. برای بررسی فرضیه های پژوهش تحلیل رگرسیون چند گانه بکار رفت. یافته ها: تحلیل ها نشان داد که شایستگی بالینی و خوددلسوزی سازگارانه پیش بین مثبت مولفه رضایت از دلسوزی هستند و روی هم ۲۴ درصد از واریانس رضایت از دلسوزی را تبیین می کنند (۲۴/۰ = R Square). به علاوه خوددلسوزی ناسازگارانه پیش بینی کننده مثبت استرس تروماتیک ثانوی بود و ۱۲ درصد از واریانس مشاهده شده در این مولفه را تبیین کرد (۱۲/۰ = R Square). همچنین شایستگی بالینی و خوددلسوزی ناسازگارانه به ترتیب پیش بینی کننده مثبت و منفی مولفه فرسودگی کیفیت زندگی بودند و در مجموع ۲۲ درصد از واریانس فرسودگی را تبیین می کنند (۲۲/۰ = R Square). نتیجه گیری: جمع بندی یافته های پژوهش حاکی از نقش شایستگی بالینی و خوددلسوزی در کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران و لزوم توجه به شایستگی و خوددلسوزی و مولفه های آن به هنگام آموزش پرسنل پرستاری در کلاس های درس در دانشگاه، دوره های کارورزی، بازآموزی و دوره های ضمن خدمت است.  

Keywords:

Clinical Competence , Self- Compassion , Quality of Professional Life , شایستگی بالینی , خود دلسوزی , کیفیت زندگی حرفه ای