جایگاه محرومیت از حقوق اجتماعی در حقوق کیفری ایران

در طول تاریخ همواره مجازات زندان به عنوان یکی از حربه های حکومت ها برای حفظ نظم جامعه در اولویت محاکم بوده است اما به مرور زمان با الهام از دیدگاه های نوین جرم شناسی ،کیفرشناسی و جامعه شناسی و با احراز ناکارآمدی مجازات های شدید به خصوص حبس در اغلب جرائم ،سیستم های قانون گذاری به سوی راهکار هایی برای جایگزینی مجازات زندان با مجازات های انسانی تر سوق پیدا کردند که این مهم موجب تلطیف حقوق کیفری در اکثر جوامع بشری شد. قانون گذاران نظام جمهوری اسلامی ایران نیز با تقلیل تفکرات سختگیرانه کیفر گرا که اعمال مجازات های شدید را تنها راهکار مقابله با جرم و مجرم میدانستند و بهسازی بنیاد آسیب زای زندان اهداف قانونگذاری را از کیفرگرایی محض به سوی رویکرد های جایگزین حبس و اصلاح و بازاجتماعی کردن مجرمان تغییر دادند و به این ترتیب مجازات های جایگزین حبس در دستور دستگاه های مقنن قرار گرفت، مجازات محرومیت از حقوق اجتماعی یکی از انواع مجازات های جایگزین حبس می باشد که از طرفی موجب کاهش جمعیت کیفری زندان ها می شود و از سویی دیگر مشکلات عدیده زندان را به حداقل می رساند منظور از حقوق اجتماعی، حقوقی است که مقنن برای اتباع کشور در رابطه با موسسات عمومی مقرر داشته است در پژوهش حاضر با بررسی و مطالعه شرایط صدور و اجرای مجازات محرومیت از حقوق اجتماعی در قوانین کیفری ایران به بررسی نقاط ضعف و قوت اجرای مجازات محرومیت از حقوق اجتماعی و مواردی از قانون جزایی که نیازمند اصلاح و بازبینی برای صدور ضابطه مند این نوع مجازات است خواهیم پرداخت.

Keywords:

محرومیت از حقوق اجتماعی , مجازات های جایگزین حبس , حبس زدایی