بررسی تأثیر فرهنگی و اقتصادی سازه های آبی کهن در شهرستان سمنان و حومه

آب از دیرباز یکی از ارکان اصلی هر تمدنی بر روی کره ی زمین بوده و هست و هر یک از این تمدن ها به شیوه ی خاصی اقدام به استحصال و بهره برداری از این مایه ی حیات نموده اند. در نقطه ای استفاده از آب به صورت دیم و یا با بهره برداری از آب رودخانه ها و چاه ها بوده است و در جایی دیگر به کمک چشمه ها، قنات ها و آب انبارها. با توجه قرارگیری شهرستان سمنان در حاشیه ی کویر و اقلیم گرم و خشک این ناحیه از کشور می توان به خوبی ارزش این مایع حیاتی را در تار و پود فرهنگ مردم این منطقه مشاهده کرد. منبع اصلی تامین آب این شهرستان از دیرباز رودخانه گل رودبار بوده که از رشته کوه های شمال سمنان سرچشمه می گیرد. از آنجا که این خطه دارای بارش قابل توجهی نبوده و نیست، تبعاً دارای آبخوان های گسترده و پرآبی جهت احداث قنوات متعدد نبوده و مهم ترین سازه های آبی این دیار را استخرها و آب انبار ها شامل می شوند. این شیوه ی استحصال و توزیع آب؛ خواه جهت شرب مورد استفاه قرار بگیرد خواه برای کشاورزی، مضاف بر مزایا و ویژگی های خاص فنی، دارای ویژگی های فرهنگی خاصی نیز هست، زیرا روش های استفاده از این مایع ارزشمند از مرحله ی استحصال تا مرحله ی توزیع و بهره برداری دارای بار فرهنگی، اجتماعی مختص به خود است. وقف آب و آب انبارها که نمونه بارز آن آب سحر و آب انبارهای متعدد این شهر می باشد و تأثیر استفاده از قوانین اسلامی بر روی دیدگاه مردم در دوره های مختلف تاریخی و استفاده های امروزی از آب انبارهای متروک یا قنوات به عنوان یک بستر فرهنگی با رویکرد اقتصادی جهت توسعه ی گردشگری، اشتغال زایی و آشنا نمودن قشر کودک و نوجوان امروزی با آداب و رسوم استحصال و نگهداری آب و آشنایی این عده با مشکلات امر تهیه ی آب در گذشته و نهادینه ساختن فرهنگ صرفه جویی در استفاده از آب از دیگر جنبه های فرهنگی استفاده ازآّب می باشد.