سنجش میزان پایداری اجتماعی در محلات ۲۲گانه شهر بابلسر از منظر ساکنان

پایداری اجتماعی یکی از ابعاد پایداری محلات شهری است که برای دستیابی به پایداری امری کلیدی میباشد. لذا توجه به آن، در نظر گرفتن توزیع بهینه امکانات به نفع همه قشرهای اجتماعی جامعه بوده و عدالت را در زمینه اجتماعی و فضایی فراهم میآورد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف سنجش میزان پایداری اجتماعی محلات ۲۲گانه شهر بابلسر از منظر ساکنان انجام گرفته است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی میباشد که پرسشنامهای در قالب ۵ بعد و ۳۴ زیرشاخص تنظیم گردید و تعداد ۳۷۵ پرسشنامه براساس مدل کوکران بهصورت تصادفی در میان جامعه آماری مورد مطالعه توزیع شد. برای تجزیه و تحلیل شاخصهای پایداری اجتماعی در محلات هدف از آزمون میانگین تی یکطرفه بر مبنای عدد ۳ و در نهایت برای نشان دادن وضعیت محلات از نظر پایداری اجتماعی از کریتیک و روش ویکور بهره گرفته شد. یافتههای آزمون تی یکطرفه بیانگر آن است که میزان پایداری در شاخصهای ایمنی و امنیت (۵۲/۳)، سرمایه اجتماعی (۱۶/۳)، حس تعلق به مکان و کیفیت زندگی (۲۶/۳) نامطلوب و تنها شاخص مشارکت اجتماعی (۸۷/۲) نسبتا مطلوب میباشد. همچنین نتایج حاصل از امتیاز و رتبهبندی محلات نشان میدهد که ۱/۵۹درصد محلات در وضعیت پایداری اجتماعی ضعیف و کاملا ناپایدار قرار دارند. در مجموع، وضعیت پایداری محلات مورد مطالعه نامطلوب ارزیابی میشود.

Keywords:

محلات شهری , پایداری اجتماعی , شهر بابلسر , ویکور