بررسی رابطه امید به زندگی و تاب آوری با رضایت از زندگی در مادران دارای فرزندان ناتوان

پرستاری مادران از فرزندان ناتوان هفته ها یا ماه ها به طول میانجامد و عوارض جانبی آن میتواند از طریق مشکلات روحی و روانی بروز نماید. بستری شدن های متعدد به منظور درمان میتواند مانع از ادامه یک زندگی طبیعی شود، این تحقیق با هدف بررسی رابطه امید به زندگی و تاب آوری با رضایت از زندگی در مادران دارای فرزندان ناتوان انجام شده است. در این راستا با مرور ادبیات و پیشینه تحقیق مدل تحقیق در دو بخش مستقل و وابسته طراحی شد که در آن امید به زندگی و تاب آوری به عنوان بعد مستقل و رضایت از زندگی به عنوان بعد وابسته تعیین شد. بر مبنای مدل طراحی شده پرسشنامه ای تهیه و در بین نمونه آماری شامل ۳۵۱ نفر از مادران دارای فرزندان ناتوان شهرستان الیگودرز به شیوه تصادفی ساده توزیع شد؛ با جمع آوری پرسشنامه ها با استفاده از روش مدل معادلات ساختاری و نرم افزار آموس به تحلیل فرضیات در جهت تایید فرضیات اقدام شد که با توجه به نتایج به دست آمده کلیه فرضیات به منظور رابطه بین امید به زندگی و تاب آوری با رضایت از زندگی در مادران دارای فرزندان ناتوان مورد تایید قرار گرفتند به طوری که نتایج نشان از این داشت که امید به زندگی با ۰.۶۱ و کیفیت مراقبت با ۰.۶۵ بر رضایت از زندگی مادران تاثیر گذار است.

Keywords:

امید به زندگی , تاب آوری , رضایت از زندگی , مادران دارای فرزندان ناتوان