کارکردهای تمدنی طب سنتی_ اسلامی

طب سنتی در ایران، با تکیه بر ریشه­های معرفتی و تمدنی ایرانی_ اسلامی توسط ابن سینا، جرجانی و زکریای رازی بالید، ولی در اواخر دوره قاجار با ایجاد مراکز طب نوین، رو به افول نهاد. با توجه به احیای طب سنتی در سال­های اخیر در ایران و کشورهایی همچون چین، امریکا، کانادا، ترکیه، اندونزی و...، پرسش این است که طب سنتی در حوزه تمدنی چه نقشی ایفا کرده است؟ احیای طب سنتی چه سودمندیها و کارکردهای تمدنی (در حوزه­های اقتصاد، فرهنگ، علم و...) در ایران می­تواند داشته باشد؟ آیا میتوان از برنامه­ و راهبردهای دیگر کشورها در این مسیر بهره­برداری کرد؟ احیای طب سنتی به چه نسبت می­تواند در بالا بردن سطح سلامت جامعه که از شاخصه­های توسعه پایدار است، نقشآفرینی کند؟ حوزه بررسی ما ایران است و البته از نتایج برنامه­ریزی، چالش­ها و دستاوردهای کشورهای دیگر نیز استفاده می­کنیم. روش ما در این پژوهش قیاسی_  استقرایی بر اساس منابع کتابخانه­ای است که از دستاوردها و آمارهای بولتنهای داخلی و بین­المللی نیز یاری گرفتیم. نتایج این پژوهش را چنین میتوان بیان کرد که احیای طب سنتی در کنار نمود برجستگی­ها و رشد علمی ادوار گذشته، به رشد تمدن نوین اسلامی کمک خواهد کرد. در عین حال طب سنتی دارای زمینه­ها، فرصت­ها و سودمندیهای پیدا و پنهان بی­شماری در حوزه­های گوناگون تمدنی است که با بهرهگیری از این ظرفیت­ها، در کنار تقویت نگاه اقتصاد مقاومتی، می­توان سریع­تر به افقهای پیشرفت و توسعه پایدار دست یافت.

Keywords:

طب سنتی , تاریخ و تمدن اسلامی , سلامت جامعه , ظرفیت ها و فرصتها , توسعه پایدار