واکاوی ارتباط بین باستان گرایی و ملی گرایی از عصر ناصری تا پایان پهلوی اول(۱۲۲۷-۱۳۲۰ه.ش۱۸۴۸-۱۹۴۱م )
Publish place: Journal of Iranian civilization research، Vol: 3، Issue: 1
Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 288
This Paper With 26 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_KJICR-3-1_005
تاریخ نمایه سازی: 14 دی 1400
Abstract:
ملیگرایی در چارچوب تعاریف نو و متاثر ازغرب جزو گفتمانهای مهم اندیشه سیاسی و اجتماعی ایران معاصر به شمار می رود که طی سده نوزدهم و عمدتا از عصر ناصری به بعدتوسط اندیشه ورزان غرب آشنا موردتوجه واقع شد و در عهد پهلوی کاملا نمایان گشت. ملی گرایی در دوره مورد بحث از عناصر و اشکال مختلفی برخورداراست، ازجمله می توان به باستان گرایی اشاره کرد که با نوعی تعلق خاطر شدید نسبت به مواریث ایران پیش از اسلام توام است. براین اساس، واکاوی ارتباط بین باستانگرایی وملی گرایی ودر چشم اندازی کلی تر ملی گرایی مبتنی بر باستانگرایی و تفاوت آن با دیگر اشکال ناسیونالیسم وپیامدهای آن مسئله اصلی این نوشتار به حساب می آید. بدین ترتیب، پژوهش پیش رو کوشش کرده با تحلیل محتوای منابع مرتبط به شیوه کتابخانهای، با پاسخ دادن به پرسش های اساسی تحقیق در زمینه پیوند باستان گرایی و ملی گرایی، ابعاد موضوع را روشن سازد. یافته های تحقیق از یکسو نشان می دهد که علاوه بر نخبگان غرب آشنا، پارسیان هند نیز در شکل گیری اندیشه باستانگرایی وتلفیق آن با ملی گرایی نقش مهمی ایفا کردهاند. از سوی دیگر، اساسا باستان گرایی باعث تمایز دو گفتمان ملی گرایی معطوف به حال و واقعیت های موجود و ملی گرایی نسبتا عاطفی وگذشته گرا در این دوره شده است.
Keywords:
Authors
منصور طرفداری
گروه ایران شناسی-دانشکده علوم انسانی-دانشگاه میبد-میبد-ایران