تاثیر رفتار اخلاقی مربی بر رفتارهای پرخطر نوجوانان رزمی کار با توجه به نقش میانجی کیفیت ارتباط مربی و ورزشکار

هدف از این پژوهش بررسی اثر رفتار اخلاقی مربی بر رفتارهای پرخطر نوجوانان رزمی کار با توجه به نقش میانجی رابطه مربی و ورزشکار بود.روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. شرکت کنندگان این پژوهش را ۲۵۰ نفر از رزمیکاران نوجوان با دامنه سنی ۱۴ تا ۱۶ سالتشکیل می دادند که به روش هدفمند و در دسترس از باشگاه های شهر نجف آباد انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه هایاستاندارد مقیاس رفتار مربیگری مرتبط با اخلاق ورزشکاری (بولتر و ویس، ۲۰۱۳)، خطرپذیری نوجوانان (ایران زاده محمدی و همکاران، ۱۳۹۰)و پرسشنامه رابطه مربی و ورزشکار (جوویت و نتومانیس، ۲۰۰۴) بود. پایایی پرسشنامه ها بر اساس آلفای کرونباخ به ترتیب / ۰ / ، ۰ / ، ۰ برآوردگردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و Amos انجام شد. نتایج حاصل از الگوسازی معادله ساختاری نشان داد که مدل تاثیررفتار اخلاقی مربی بر خطر پذیری نوجوانان رزمی کار با میانجیگری کیفیت ارتباط مربی و ورزشکار از برازش مطلوب برخوردار است. نتایحنشان داد که رفتار اخلاقی مربی بر خطر پذیری نوجوانان تاثیر دارد و با وارد شدن کیفیت ارتباط مربی این تاثیر بیشتر می شود. در مجموع،نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که رابطه مربی و ورزشکار متغیر واسطهای در رابطه بین رفتار اخلاقی مربی بر رفتارها و میزانخطرپذیری رزمی کاران بود.

Keywords:

رفتار اخلاقی , خطرپذیری , مربی , ورزشکار , رزمی کار