زنان میراث دارلالایی ها درادبیات شفاهی ایران

هدف مقاله حاضر مطالعه ی مضامین وکارکردهای لالایی در ادبیات شفاهی ایران است. چراکه باتوجه به مبانی نظریپژوهش که نظریه های فمینیستی مد نظر قرار گرفته است. زنان در لالایی هایی که برای فرزندان خود می سرایند سعیدر برجسته کردن مساعل تربیتی وفرزند پروری وآمال وآرزوهای خود برای فرزندانشان در آینده ای روشن متصور می شوندکه در مضامین و قالب های مختلف در حوزه ادبیات شفاهی بیان می کنند. از این رو، مساله پژوهش آن است که، آیا لالایی هاراکه زنان میراث دار آن هستند می توان به عنوان مسئله فمنیستی مورد مطالعه قرار داد یا نه؟ برای این منظور از روشکتابخانه ای و فیش برداری، دسته بندی و تحلیل و تفسیر منابع بهره گرفته شده است.یافته های پژوهش نشان می دهد که در هر جامعه یا نظام اجتماعی ادبیات شفاهی و فولکلور یا فرهنگ عامه دارایجایگاه و پایگاه و کارکردهای آشکار وپنهان می باشد و در این مقاله یافته ها حاکی از آن است که کارکردهای لالایی هامانند نظم دهی به افکار، تداوم و ثبات بخشی به فرهنگ های جامعه مورد توجه قرار گرفتند و به مفاهیمی همچون اقتصاد،سیاست هم اشاراتی شده است. در نتیجه می توان گفت، برخلاف فمینیست ها که لالایی ها را تنها مبارزه زنان با مردانقلمداد می کنند در لالایی هایی که زنان ایرانی می خوانند تشکیل خانواده، ازدواج، تعامل با همسر و فرزندان، اهمیت داشتنحضور پدر در خانواده که زیر مجموعه های اعتقادات دینی هستند، برجستگی دارد.

Keywords:

لالایی , ادبیات شفاهی , زنان