تحلیلی بر چیستی و چرایی تفاخر و مفاخره در شعر معاصر فارسی با تکیه بر اشعار شهریار تبریزی

مفاخره و مفاخره سرایی یکی از انواع ادبی دیرینه و ریشه ای و بسیار پربار و تاثیرگذار در میراث ادبی پارسیزبانان است. نخستین شعرپارسی ثبت شده در تذکره های کهن که منسوب به بهرام پنجم، ملقب به بهرام گور ساسانی است، مشتمل بر مفاخره سرایی است و از آنپس نیز در آثار تکتک شاعران پارسی گو می توان نمونه های درخشانی از مفاخره را مشاهده کرد. در این نوع ادبی، شاعر می کوشد تاشایستگی های خویش را برای دیگران تبیین و تصویر کند و در این مسیر از اغراق که در ذات ادبیات است، بهره وافر می برد. در این مقالهتلاش می شود که با روش تحلیلی و توصیفی و با اتکا به داده های کتابخانه ای، نخست با نگاه افکندن به ریشه های مفاخره در ادبیات فارسیو نخستین نمونه های شعر مفاخره، سنگ بنای این نوع ادبی به درستی مشخص شود و با تکیه بر آن، مفاخره در ادب معاصر پارسی به نحویبهتر تحلیل شود. سپس با پل زدن از میراث قدما به ادب معاصر پارسی و با نگاه به اوضاع و احوال سیاسی، فرهنگی، فکری و اجتماعی ایرانمعاصر و با تکیه بر شعر محمدحسین شهریار تبریزی، نوع ادبی مفاخره در شعر معاصر فارسی بررسی می شود. نتیجه بررسی ها نشان میدهدکه شهریار چنانکه از نام وی برمی آید، خود را شهریار شعر معاصر فارسی می داند و در بسی از سروده های خود بدین شهریاری، تفاخر می ورزد.

Keywords:

مفاخره , شهریار تبریزی , ادبیات فارسی , شعرمعاصر فارسی