بررسی ارتباط دو رویکرد معماری با نگرش زیست محیطی (معماری بایونیک و معماری پایدار)

معماری بایونیک از گرایش های نسبتا جدید در دنیای معماری می باشد اما به صورت تجربی در بناها و معماری های سنتی در سراسر جهان استفاده می شده است. به طور کلی علم بایونیک در رشته های مختلفی استفاده و بررسی می شود که در معماری نیز بعلت ایجاد محیطی مصنوع برای زندگی و تمام فعالیت های انسانی، بسیار حائز اهمیت است و می تواند بسیار یاری گر باشد. انسان های نخستین در طبیعت می زیسته و از عناصر طبیعی برای رفع نیاز های خود مانند پوشاک و سرپناه استفاده می کرده اند. این استفاده و الهام از طبیعت به روش های مختلف تا قبل از انقلاب صنعتی و شروع مدرنیته به صورت تجربی و سنتی ادامه داشته اما با ورود صنعت و تکنولوژی، انسان ها به دنبال غلبه بر طبیعت و تغییر آن برآمدند، که به سرعت آثار خطرناک و مضر این کار پدیدار گشت. همچنین حفاظت و نگهداری از طبیعت و همسو بودن بنا ها با محیط پیرامونشان که در گذشته به صورت خواه ناخواه رعایت می شده و امروزه این روش ساخت و طراحی بعنوان معماری پایدار شناخته می شود نیز به همین منوال در دوره ای نادیده گرفته شد، و آثار نادیده گرفتن آن به سرعت بر کره زمین و زندگی انسان ها آشکار گشت. این دو گرایش در معماری به مسائل زیست محیطی و الهام از طبیعت پرداخته اند که در این مقاله سعی شده ضمن بررسی هر دو گرایش نقاط تمایز و تشابه آن ها را به دست آورده تا به درک جامع تری بیانجامد و بتوان از هر یک برای تکمیل و بهبود دیگری بهره برد. روش تحقیق به روش مطالعه تحلیلی و با بهره گیری از اسناد و مدارک مرتبط می باشد. نتیجه این مقاله اذعان می کند که این دو گرایش دارای نقاط اشتراکی هستند که یکی از آنها الگوبرداری و استفاده از طبیعت در جهت ارتقای کیفیت فضایی، بهینگی و پاسخگویی به مسائل مختلف می باشد و به این علت که معماری پایدار به صورت گسترده تر به این امر می پردازد و حوزه ی الهام معماری بایونیک به موجودات زنده محدود می شود، می توان معماری بایونیک را زیرشاخه ای از معماری پایدار دانست.

Keywords:

معماری بایونیک , معماری پایدار , طبیعت , معماری , الگوبرداری از طبیعت