نقش فضاهای محرک بازی و تقلید در رشد شناختی کودکان (مطالعه موردی: موزه تاریخ طبیعی، ایالات متحده آمریکا)

میزان موفقیت عناصر طراحی و جزئیات معماری برای کودکان با میزان ترغیب ایشان برای بازی و تقلید در آن فضا متناسب است. در واقع، فضاهای طراحی شده برای کودکان، از یک طرف باید، میل به تقلید را تقویت کند تا کودک فعالیتش را با واقعیت‎های زندگی همساز کند و تجربیاتش را توسعه بخشد. از طرفی دیگر، بازی وسائل تفسیر تجربیاتش را مهیا سازد و در شناسایی روابط میان اشیاء در محیط کمک کند. در حقیقت، تنها زمانی می توان از تحول ساختارهای شناختی اطمینان حاصل کرد که کودک محرک های محیطی را به تدریج همسازی و همسان سازی کند. این مساله نیز تنها زمانی ممکن است که حواس کودک در محیط به فعالیت وادار شود، اشیاء را دستکاری نماید و با چشم ها و گوش هایش به جستجو بپردازد. نتیجه چنین فعالیت هایی، تحول طرحواره هاست. اما امروزه در اغلب موارد فضا به عنوان منبعی بدون استفاده برای کودکان رها شده است. در این تحقیق به علت عدم توجه به فضاهای محرک بازی و تقلید در مراحل مختلف رشد کودک، به عنوان مسئله اصلی تحقیق، سعی شده به دنبال راه حل مناسب برای حل این مسئله از طریق مطالعه بر روی سه مرحله از رشد کودک یعنی مراحل، حسی حرکتی ، پیش عملیاتی و عملیات عینی که توسط ژان پیاژه مطرح شد، باشیم. این پژوهش یک رویکرد توصیفی - تحلیلی است و برمبنای مطالعات کتابخانه ای با استفاده از استدلال های منطقی به گردآوری داده ها و تحلیل آن‎ها، به ترسیم نتایج تحقیق می پردازد. در این پژوهش اثبات شد، فعالیت بازی و تقلید پیش‎شکل تصویر‎سازی ذهنی است. و رشد شناخت کودکان از محیط رابطه مستقیمی با مهارت تصویرسازی ذهنی و بازآفرینی این تصاویر به کمک نمادها دارد. بنابراین، عناصر طراحی آن هایی هستند که فرصت انعطاف‎پذیری و تعامل کودک با عناصر طبیعی همچون گیاهان و عناصر انعطاف پذیر طبیعت را فراهم می کنند.

Keywords:

کودک , بازی , تقلید , تصویرسازی ذهنی , شناخت محیط.