مقایسه روش های صعود موئینگی و قطره گذاری ثابت بر سطوح نامتخلخل در تعیین انرژی سطحی تقویت کننده های پودری مورد استفاده در کامپوزیت های پلیمری

این پژوهش روش های صعود موئینگی واشبرن و قطره گذاری ثابت بر سطوح صاف و فاقد تخلخل را به عنوان دو روش اصلی در اندازه گیری دقیق انرژی سطحی مواد پودری مورد ارزیابی و مقایسه قرار می دهد. از پودر سیلیکای اصلاح نشده و سه نوع اصلاح شده با عوامل جفت کننده سیلانی استفاده و اثر ماهیت شیمیایی سیلان و همچنین طول زنجیره آلیفاتیکی کوتاه (سه کربنه) و بلند (۱۶ کربنه) سیلان بر انرژی سطحی این مواد بررسی می شود. بدنبال ارزیابی فرآیند اصلاح سطحی با طیف سنجی مادون قرمز، روشی نوین جهت تهیه قرص های غیر قابل نفوذ از مواد پودری با استفاده تلفیقی از پرس هیدرولیکی و پرس ایزواستاتیک سرد معرفی می گردد. استفاده از سیلان با طول زنجیر آلیفاتیکی بلند در مقایسه با سیلان کوتاه زنجیر می تواند با ایجاد یک سطح بسیار آبگریز انرژی سطح سیلیکا را به شکل معناداری تغییر دهد، به گونه ای که زاویه تماس آب که در مورد سیلیکای اصلاح شده با سیلان با طول زنجیر آلیفاتیکی سه کربنه ۴۷ درجه مشاهده شده بود به ۱۳۷درجه در مورد سیلان با زنجیر ۱۶ کربنه تغییر یافت. در ادامه شرایط سطحی سیلیکا با استفاده از مقدار سیلان به سیلیکای مصرفی تغییر داده شد و پخش ذرات پرکننده در ماتریس پلیمری به عنوان نمونه ای از اهمیت اندازه گیری دقیق انرژی سطحی مورد کنترل قرار گرفت.

Keywords:

انرژی سطحی , نانوسیلیکا , صعود موئینگی , پرس ایزواستاتیک سرد