طراحی روش های بازی، تمرین ویژه آموزش زبان انگلیسی و اثربخشی آن بر یادگیری و یادداری دانش آموزان

بازی ویژگی طبیعی انسان است (دمیربلیک ۱ و همکاران، ۲۰۱۲ ). مبانی نظری متعددی از بازی به عنوان تسهیل کننده رشد حمایت می کنند. از جمله می توان به نظریه های ویگوتسگی و پیاژه ۲ اشاره کرد. طبق نظریه ویگوتسگی می توان به کمک بازی کودک را به سطح رشد بالقوه رساند و طبق نظریه رشد شناختی پیاژه، تعامل با محیط که بیشتر از طریق بازی در کودکی صورت می گیرد،نقش اساسی در زندگی فردی ایفا می کند. به این صورت که باعث عمل انطباق و سازگاری شده و طرحواره های جدید در ذهن کودک نقش می بندد. تاریخچه بازی به تاریخ آغاز بشریت برمی گردد که به مرور دستخوش تغییرات زیادی شده، امروزه به صورت بازی های مختلف تجلی پیداکرده است. (سیف، ۲۰۱۰) یکی از مسائل مهم در امر آموزش زبان انگلیسی این است که فراگیران علاوه بر اینکه مطالب ارائه شده را به راحتی و در مدت زمان کوتاهی می آموزند، بتوانند این مطالب را در ذهن حفظ نمایند و در موقعیت های محتلف از آن بهره بگیرند. در حالی که در چرخه آموزشی کنونی، کودکان نمی توانند از زبان آموخته شده، در ارتباطات و به طرز کاربردی استفاده کنند، از این رو نوعی بازخورد منفی از آن دریافت کرده و بی علاقگی و بیان گیزگی به همراه ترس از اشتباه کردن، اعتماد به نفس آنها را در استفاده از زبان دوم از بین می برد. لذا یکی از راهکارهای غلبه بر این مشکل، تغییر روش های آموزشی زبان انگلیسی می باشد.