مقایسه ی احساس تنهایی و ابعاد آن در دختران نیمه بینا و نابینای ۱۶ ساله شهر تهران

این پژوهش با هدف مقایسه ی احساس تنهایی و ابعاد آن در دختران نیمه بینا و نابینای ۱۶ ساله انجام شد. پژوهش توصیفی و از نوع علی مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دختران - ۱۶ ساله نیمه بینا و نابینای تحت حمایت اداره بهزیستی شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بود. با روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به ملاک های ورود به پژوهش تعداد ۸۰ دختر ( ۴۰ دختر نیمه بینا و ۴۰دختر نابینا) از میان آنان انتخاب شد. ابزار مورد استفاده در این مطالعه، پرسشنامه احساس تنهایی دهشیری و همکاران با ۳۸ سئوال و ۳ زیرمقیاس بود. تحلیل داده های پژوهش با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آزمون تحلیل واریانس انجام شد. جهت تحلیل داده ها نیز از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۶ استفاده شد. نتایج نشان داد که به ترتیب میانگین ( ± انحراف معیار) سن در دختران نیمه بینا ۴/۱۲±۱۶/۷۸ و در دختران نابینا ۳/۷۳±۱۶/۶۶ می باشد. جدول آماره توصیفی نشان داد که میانگین نمره کل احساس تنهایی در گروه نابینا برابر با ۹۷/۴۹ و در گروه نیمه بینا ۸۱/۴۳ می باشد. همچنین، تحلیل واریانس حاکی از آن بود که دختران گروه نابینا در مقایسه با گروه نیمه بینا میزان بالاتری از احساس تنهایی را گزارش کرده اند و به ترتیب نشانگان عاطفی تنهایی تنهایی در بین دوستان و تنهایی در خانواده در این گروه بالاتر و متفاوت از گروه مقایسه یعنی دختران نیمه بینا بوده است P<۰/۰۵ با توجه به نتایج می توان به منظور ارتقای سلامت روانی و اجتماعی افراد با آسیب بینایی به تدوین و اجرای برنامه های بهبود مهارت های اجتماعی پرداخت و در کنار سایر روش های توانبخشی این شیوه ها را نیز مدنظر قرار داد.

Keywords:

احساس تنهایی , آسیب حسی , بینایی , دختران