بررسی امکان سنجی نظامهای استیجاری در ایران

نیاز به مسکن یکی از ابتدایی ترین و اولین نیازهای بشر بوده است. از ابتدا مسکنها انواع مختلفی داشته اند، یکی از آنها مسکن های استیجاری هست که هم اکنون به صورت گسترده توسط دولتها بنام مسکنها ارزانقیمت در حال ساخت وساز هستند، نوعی از مسکنهای استیجاری دولتی هستند، شهرکهای سازمانی که تحت نظر دولت هستند هم مسکن استیجاری نیز محاسبه میشود، در این پژوهش سعی شده که نظامهای مختلف در مسکن اجتماعی بررسی و سیاستها دخیل در آن مطرح و با نمونه ها و تجربیات کشورهای خارجی مورد مقایسه قرار گیرد، تا نگاهی اصولی تر به این مورد داشته باشیم. روش مورداستفاده در این پژوهش روش اسنادی و کتابخانه ای هست که با تحلیل و مقایسه با تجربیات کشورهای جهان به شناخت نقاط ضعف و موانع و مشکلات پیشرو و ارائه راهکارها و پیشنهاداتی در جهت رفع این موانع و تحقق مسکن ارزان قیمت در داخل کشور پرداخته شده است. برای رفع مشکل مسکن استیجاری باید از توانائیها و امتیازات هر سه بخش دولتی، خصوصی و تعاونی بهره گرفت، ازجمله این راهکارها میتوان به افزایش تنوع و در نتیجه افزایش کارآمدی نظام استیجار نیازمند تقویت بخش خصوصی و تشکل بخشیدن به تعاونیها و همچنین تجدیدنظر در نقش بخش دولتی، حمایت و تقویت تعاونیهای مسکن از سوی دولت، چنانچه از قالب شعار خارج شود در بلندمدت میتواند ازطریق نهادهای مردمی و تعاونیهای مسکن در روان سازی سیاستهای دولت در امر خانه کارکردن محرومان و اقشار کم درآمد جامعه نقش موثری را ایفا کنند.

Keywords:

مسکن استیجاری , مسکن اجتماعی , مسکن ارزان قیمت