بررسی جوانب تجدید مصالح و استفاده از مصالح نوین در فرآیند حفاظت و مرمت میراث تاریخی

در عصر حاضر، حفاظت از میراث مصنوع، به طور فزاینده ای مورد تاکید قرارگرفته است. این میراث، حامل اطلاعات تاریخی و ارزشهای فراوانی برای نسل کنونی و آتی است. میراث مصنوع، نشاندهنده ی تاریخ جوامع، شیوه زندگی، علوم و تکنیکهای ساخت و فنآوریهای کهن و ... است. یکی از ارکان حفاظت از میراث مصنوعی و به طورکلی میراث فرهنگی، حفاظت از میراث معماری هست. با توجه به اینکه عناصر اصلی سازنده این بناها، مواد و مصالح آن است و در طی زمان به دلایل متعدد روبه فرسایش میگذارد، پرداختن به این پرسش که »چه اقداماتی در راستای مرمت و تجدید مواد و مصالح میراث تاریخی میتوان به کاربست و مداخلات چگونه و تا چه میزان باشند؟« ضرورت می یابد. در همین راستا پژوهش حاضر سعی در امکان سنجی استفاده از مصالح نوین و بررسی ضرورتهای استفاده از مصالح بوم آورد در حفاظت و مرمت میراث تاریخی دارد و جوانب گوناگون استفاده از آنها را مورد ارزیابی قرار میدهد. به این منظور مطالعه و شناخت ویژگی مصالح سنتی و نوین، بررسی اثرات آنها درروند حفاظت و مرور قوانین موجود در این حوزه موردتوجه قرارگرفته است. پژوهش به روش کیفی تدوین شده و با توجه به اهداف با استفاده از راهبرد ترکیبی به بررسی موضوع پرداخته شده. راهبردهای توصیفی-تحلیلی و استدلال منطقی ساختار این پژوهش را شکل داده اند. نحوه گردآوری اطلاعات پایه بر اساس مطالعات کتابخانه ای است. و بر پایه آن مدل پیشنهادی، اصول تجدید مواد و مصالح در میراث معماری و همچنین روشهای ممکن جهت اجرای این اقدامات ارائه شده است.

Keywords:

میراث تاریخی , حفاظت , مرمت دانش بنیان , مصالح بوم آورد , فناوری های نوین , پایداری.