ارزیابی میزان تاثیر حکمروایی شهری بر تاب آوری اجتماعی در شهرهای کوچک (مطالعه موردی: شهر بوشهر)

امروزه در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، نظام برنامه ریزی و نظارت و توسعه شهرها از طریق سازمان های دولتی و در سطح ملی و محلی انجام می پذیرد. وجود مسائل و مشکلات ناشی از رشد سریع شهرنشینی در کشور و عدم امکان مدیریت جامعه شهری با ابزارها و شیوه های سنتی موجود، ضرورت تغییر در شیوه مدیریت شهرها را دو چندان کرده است. این تغییر با استفاده از رویکرد حکمروایی خوب شهری قابل تحقق است. رویکرد مذکور باعث افزایش پایداری و کیفیت زندگی در شهرها می گردد. علاوه بر آن، آنچه امروزه به عنوان مفهومی برنامه ریزی شده برای مواجهه پذیری شهرها و ساختارهای شهری در برابر تهدیدات انسانی و طبیعی مطرح می شود، مقوله تاب آوری می باشد. تاب آوری رویکردی است که در آن ظرفیت تحمل پذیری و پایداری شرایط در برابر حوادث، چالش ها مورد ارزیابی قرار می گیرد. هدف این پژوهش ارزیابی تاثیر حکمروایی خوب شهری بر تاب آوری اجتماعی شهر بوشهر می باشد. این تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش ساکنان شهر بوشهر ۱۲۰ نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب گردیده است. با استفاده از نرم افزار SPSS بر اساس نتایج به دست آمده، شاخص های پژوهش اعم از مشارکت، توافق و اجماع محوری، قانونمندی و... که انعکاس دهنده حکمروایی خوب شهری می باشند بر ابعاد تاب آوری اجتماعی تاثیر نسبتا پایینی ( ضریب تاثیر ( ۰/۴۷ دارند. بنابراین جهت افزایش تاب آوری اجتماعی شهروندان، باید در راستای بهبود شاخص های حکمروایی خوب شهری در شهر بوشهر تدابیر ویژه ای اندیشید.

Keywords:

حکمروایی خوب شهری , جامعه تاب آور , تاب آوری اجتماعی , بوشهر.