محرومیت زدایی در سکونتگاه های غیررسمی در راستای پیشگیری از آسیب های اجتماعی

امروزه ساماندهی سکونتگاههای غیررسمی و عشایری، بهسازی محیط اسکان بافت های فرسوده واقع در حریم و خارج از حریم شهرها و محدوده روستاها، تامین زیرساخت و بنای حداقل خدمات عمومی اعم از مدرسه، مسجد، کتابخانه، روشنایی محیط، پایگاه بسیج، پاسگاه و کلانتری در این مناطق، از ضرورت مدیریت در سطح محلی و ملی است. که اهمیت مشارکت شهرداری در این زمینه دو چندان است. محلات نابسامان و سکونت گاههایی که عمدتا در حاشیه شهرها و یا خارج از برنامه رسمی توسعه شهری و به صورت خودرو شکل گرفته و گسترش یافته است و از عوامل ایجاد آن می توان به ساختن مسکن با هزینه کم توسط گروه های کم درآمد، فقر، افزایش مهاجرت و.. اشاره کرد. معمولا در این سکونتگاه ها سواد، سلامتی، درآمد و پیشرفت اجتماعی پایین تر است. در حال حاضر سکونت گاه های غیر رسمی یک واقعیت است که می توان با اتخاذ تدابیر منطقی در خصوص آن اقداماتی را انجام داد. با توجه به اینکه سکونتگاههای غیر رسمی و حاشیه نشینی تاثیر بسزایی در بوجود آوردن معظلات و آسیبهای اجتماعی از جمله توزیع مواد مخدر، بیکاری و طلاق دارد بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر محرومیت زدایی در سکونتگاه های غیررسمی در راستای پیشگیری از آسیب های اجتماعی با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد اعتیاد، طلاق، بیکاری، حاشیه نشینی و آسیب های اجتماعی را به عنوان پنج آسیب نیازمند توجه بیشتر در سکونتگاه های غیررسمی می باشد. و می توان گفت مسئله حاشیه نشینی نه تنها منجر به سیاه نمایی چهره بیرونی شهر می شود بلکه دارای عواقبی نامطلوب و جبران ناپذیرتر است. شناسایی آسیبهای اجتماعی ناشی از حاشیه نشینی، از مهم ترین مسائل شهری است که باید آن را موردتوجه قرار داد. و پیشگیری به عنوان یک رویکرد سیاست گذارانه، می تواند نقش بسیار مهمی در ارتقاء سلامت عمومی و کیفیت زندگی داشته باشد، مشروط بر آن که برنامه ها و طرح های پیشگیرانه مبتنی بر اصول علمی باشند و تا زمانی که اصول علمی وجود نداشته باشد برنامه ها و طرح های پیشگیرانه نتایج مثبتی نخواهند داشت.

Keywords:

محرومیت زدایی , سکونتگاههای غیررسمی , آسیب های اجتماعی