لزوم توجه به زیرساخت های عمرانی بافت فرسوده با دیدگاه بازآفرینی شهری

بافت های فرسوده یکی از دغدغه های اصلی مدیران شهری در بسیاری از نقاط کشور محسوب می شود، بافت های فرسوده به مثابه گنج های پنهانی هستند که نبض تحرک بخشی به بازار مسکن و به دنبال آن اقتصاد کشور را در دست دارند و توجه به احیای این بافت ها یک نوع سرمایه گذاری کلان در توسعه شهری و از ضروریات است. گستره بافت فرسوده شهری و سکونتگاه های غیر رسمی در حاشیه شهرها، تهدیدی است که غفلت از بهسازی آنها می تواند باعث به بارآمدن فاجعه های وسیع اقتصادی اجتماعی شود. بدنبال تحولات انقلاب صنعتی در زمینه های تکنولوژیکی اقتصادی- اجتماعی و پیامدهای ناشی از هجوم و تمرکز جمعیت ها و فعالیت ها به بخش مرکزی شهرها این بافتها دچار افت فیزیکی،اقتصادی و اجتماعی شوند این فرایند باعث شد که باگذشت زمان،بافت های قدیمی و مرکزی شهرها پویایی خود را از دست بدهند و محله های خوب شهری به محله های پست و مسئله دار تبدیل شوند و دچار عدم تعادل گشته و قادر به پاسخگویی نیازهای جدید جوامع شهری نیستند. هدف پژوهش حاضر لزوم توجه به زیرساخت های عمرانی بافت فرسوده با دیدگاه بازآفرینی شهری با روش توصیفی-تحلیلی با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج نشان می دهد رویکردهای مختلفی جهت ساماندهی بافت های فرسوده مدنظر سازمان های ذی ربط قرارگرفته که آخرین رویکرد؛ رویکرد بازآفرینی شهری است و در این مسیر، از حوزه توجه صرف به کالبد به عرصه تاکید بر ملاحظه های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیز گذری داشته است. از طرفی مشارکت یکی از مهم ترین الزامات برای موفقیت در انجام بازآفرینی شهری است. در نتیجه ستاد بازآفرینی شهری باید با استفاده از ظرفیت دستگاه ها از جمله شهرداری، شرکت آب و فاضلاب، دانشگاه علوم پزشکی نسبت به نوسازی بافت های فرسوده در کشور اقدام کند، این مسئله در شرایط کنونی بسیار ضروری است زیرا بخشی از مساکن ما عملا ناپایدار و فرسوده هستند

Keywords:

برنامه ریزی , بازآفرینی شهری , ساماندهی , بافت فرسوده شهری , مشارکت