حکمت اسلامی ساحت تربیت هنری و زیباشناختی

هنر به عنوان یک واقعیت فرهنگی و یک ضرورت در روند تکامل اجتماعی، به برقراری رابطه معنادار میان مفاهیم، تحول در ساختارهای شناختی و انتقال یادگیری در بسترها و بافت های جدید می پردازد. در این راستا »تربیت هنری« به فرایند شکوفایی ورشد مهارتهای فکری و شناختی و تولید ایده های نوین گفته می شود و یکی از مهمترین کارکردهای نظام آموزش اخلاقی پیشرو به شمار می آید و به شکل گیری هویت فرهنگی، رفتارسازی در جامعه، هدایت افراد به سوی هنجارها و تکوین معرفتی منتقد می انجامد. با توجه به نقشی که متولیان تربیت اخلاقی بر عهده دارند، تدوین اصول راهنمای عمل و روش موثر و متناسب با وضعیت فکری و دگرگونی های محیطی ضروری به نظر می رسد و به طورخاص بیان نظریه های ژرف اندیشانه، در حوزه تربیت هنری ضرورت می یابد. در این نوشتار، سعی بر آن است که با روش اسنادی (کتابخانه ای) پس از تبیین موضوع »تربیت هنری« به عنوان یکی از موضوعات نوین در آثار فلاسفه تعلیم و تربیت، اصول و مبانی تربیت هنری و حکمت اسلامی مورد واکاوی قرار گیرد. در این پژوهش با بررسی آراء فلسفی ملاصدرا؛ به رویکرد برگزیده وحدت گرای تشکیکی رسیده و با توجه به اینکه رویکرد دریافت احساس و معنا ناظر به رویکرد وحدت گرای تشکیکی است، به تبیین ضرورت تغییر در رویکرد ساحت تربیت هنری و زیبایی شناسی به رویکرد دریافت احساس و معنا به منزله ی رویکرد اصلی و رویکرد موضوع محور به منزله ی رویکرد مکمل، پرداخته شده است.

Keywords:

حکمت اسلامی , تربیت , هنری , زیباشناختی.