ارزیابی تاثیر بحران فراگیر کرونا در تمایل به استقرار دولت حداکثری و تحدید مشارکت شهروندان

ایده «مشارکت همگانی مردم» در اداره امور کشور، ازجمله تدابیر حقوق عمومی است که جز در سایه حمایت و صیانت دولت و قانون اساسی، ره به مقصدی نمی برد. افزون بر این، «به رسمیت شناسی» یا «به جا آوردن» حق شهروندان در تعیین سرنوشت خویش، می تواند آغاز جریانی باشد که خود را در سیمای مشارکت همه جانبه مردم، بازمی نماید. در این میان، بیشتر دولت ها، به منظور ترغیب شهروندان به مشارکت عمومی، به بومی سازی و سازمان دهی حقوقی مشارکت در عرصه داخلی و بین المللی را روی آورده و دریافته اند که حضور و نقش آفرینی فزاینده مردم در راهبری جامعه، بیش از هر عامل ساختاری و هنجاری دیگری در پیشبرد اهداف دولت موثر خواهد بود. روش تحقیقی نوشتار حاضر، بر پایه تحلیل علت و معلولی داده ها و شیوه گردآوری اطلاعات تحقیق، مبتنی بر مطالعه اسنادی و کتابخانه ای در راستای پاسخ دهی به فرضیه مطروحه در مقاله است. به نظر می رسد با تغییر اساسی اوضاع واحوال در جهان و نیز با قرار گرفتن در وضعیت اضطراری، ازجمله همه گیری جهانی ناشی از پدیده کرونا، تغییر نگرشی، ولو ناگفته، در شیوه حکمرانی جهانی رخ نموده است. دولت ها با بیان اینکه حفظ جان و سلامت آدمی بر هر امر دیگر ازجمله حق بنیادین مشارکت انسان برتری و رجحان دارد، سیاستی مبتنی بر رواداری محدودیت و ممنوعیت برای حضور آدمیان در اجتماعات و فضاهای عمومی را پیش گرفته اند. در فرجام مقاله، باید اشاره داشت که اتخاذ چنین سیاست هایی، در عین اینکه فرصت و حمایت تلقی می شود، می تواند تهدیدی جدی در مسیر مشارکت پذیری دولت ها، به شمار آید. مقاله حاضر، با تاکید بر بایستگی مشارکت شهروندان در جامعه، در پی ارائه تصویری از چرخش محسوس در الگوهای حکمرانی جهانی و تمایل به الگوی دولت حداکثری، متاثر از بحران فراگیر کروناست.

Keywords:

مشارکت همگانی مردم , وضعیت اضطراری , بحران فراگیر کرونا , تحدید مشارکت شهروندان , چرخش الگوهای حکمرانی , دولت حداکثری