ارزیابی پایداری زیست محیطی کلانشهر اهواز با استفاده از تکنیک MABAC

ارزیابی پایداری محیط زیستی، به عنوان یکی از مهم ترین ابزار در فرآیند برنامه ریزی توسعه پایدار بوده و لذا توجه به آن در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی ها امری اجتناب ناپذیر است. به همین منظور پژوهش حاضر با هدف ارزیابی پایداری زیست محیطی کلانشهر اهواز با استفاده از تکنیک MAB AC انجام شده است. این تحقیق از نظر روش و ماهیت توصیفی- تحلیلی - مقایسه ای بوده و از لحاظ هدف در زمره تحقیقات کاربردی قرار دارد. شیوه گردآوری داده ها و اطلاعات به دو روش کتابخانه ای آمارنامه و استاد فرادست و پیمایشی (میدانی - پرسشنامه) است. نتایج بدست آمده از بررسی معیارهای پایداری زیست محیطی با استفاده از تکنیک مایاک نشان داد که مناطق دو و سه به ترتیب با۰/۰۶۸ و ۰۵۴/. دارای بیشترین مقدار پایداری زیست محیطی در میان مناطق شهری اهواز است و مناطق سه و چهار با۰/۰۳۰ و۰/۰۲۴ در وضعیت برخوردار و مناطق یک و شش با مقدار ۰/۰۱۵ و ۰/۰۰۲- در وضعیت محروم در نهایت مناطق هشت و هفت با۰/۰۴۰- و۰/۰۲۷- در وضعیت بسیار محروم و ناپایدار به لحاظ شرایط توزیع معیارهای پایداری زیست محیطی قرار گرفته است. لذا می توان بیان داشت که تحلیل مقایسه ای خدمات و نماگرهای معیارهای مورد بررسی پایداری زیست محیطی در سطح مناطق شهری اهواز به صورت نامتعادل و ناموزون می باشد.

Keywords:

محیط زیست شهری , پایداری زیست محیطی , کلانشهر اهواز , تکنیک MABAC