تعیین«نرخ تنزیل اجتماعی »برای سیاستگذاریهای اقتصادی با توجه به معیار پایداری و عدالت بین نسلی

نرخ تنزیل اجتماعی یکی از متغیرهای کلان است که اثر تعیین‎کننده‎ای بر بسیاری از متغیرهای کلان از قبیل رشد و پایداری ‎‎آن و همچنین متغیرهای اخلاقی از قبیل عدالت بین‎نسلی دارد. مسئله ای که در این مقاله به آن پرداخته شده است، تحلیل تاثیر نرخ تنزیل اجتماعی بر «پایداری» و «عدالت بین‎نسلی» است. طرح مسئله «پایداری» ناظر به این دغدغه جهانی است که تشدید بحران های زیست محیطی می تواند جریان فعلی رشد اقتصادی را در بلندمدت معکوس نماید و رفاه و بهزیستی نسل های آتی را به مخاطره افکند. نشان داده می‎شود که تحقق «معیار پایداری» مستلزم این است که برای جلوگیری از افول مسیر مصرف بهینه، نرخ تنزیل اجتماعی صفر باشد. همچنین بر طبق رویکرد اخلاقی، «عدالت بین‎نسلی» مستلزم برخورد یکسان با نسل های فعلی و آتی است و اخلاقا صحیح نیست برای نسل های آتی اهمیت کمتری قائل شویم و منابعی که حق آنهاست را اکنون به نفع خویش مصادره نموده و مصرف کنیم. این رویکرد اخلاقی «نرخ تنزیل اجتماعی صفردرصد» را تجویز می نماید که موجب سرمایه گذاری بیشتری می شود و به رفاه آیندگان اهمیت می دهد.

Keywords:

نرخ تنزیل اجتماعی , رشد اقتصادی , پایداری‎ , عدالت بین‎نسلی