مقایسه اثر دو نوع تمرین تناوبی و تداومی بر فاکتور تمایز رشد ۱۵، عملکرد سلولهای بتای پانکراس و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: فعالیت ورزشی باعث افزایش مصرف گلوکز می شود و یک شیوه موثر برای کنترل بیماری دیابت ملیتوس می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی و تداومی بر فاکتور تمایز رشد ۱۵، عملکرد سلول های بتای پانکراس و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ می باشد.روش کار: ۴۵ زن مبتلا به دیابت نوع دو، با میانگین سن ۱۱/۳ ±۶۹/۳۸ و قند خون ناشتای ۲۵/۱ ±۷۸/۹ میلی مول بر لیتر به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تناوبی و کنترل تقسیم شدند. تمرین تداومی شامل دوازده هفته، ۳ جلسه در هفته از ۵۰ تا ۷۵ درصد ضربان قلب بیشینه بود. تمرین تناوبی دوازده هفته، ۳ جلسه در هفته و از ۷۵ تا ۹۰ درصد ضربان قلب بیشینه ادامه یافت. قبل و بعد از مداخله نمونه گیری انجام گرفت. از آزمون تی وابسته برای مقایسه تغییرات درون گروهی و از تحلیل کواریانس برای مقایسه بین گروهی استفاده شد.نتایج: طبق نتایج آماری در گروه تداومی کاهش معنادار GDF-۱۵ در پس آزمون نسبت به پیش آزمون دیده شد و در گروه تناوبی افزایش GDF-۱۵ مشاهده گردید. در هر دو گروه اختلاف معنادار بین میانگین مقاومت به انسولین در پیش آزمون و پس آزمون نسبت به گروه کنترل وجود داشت. در گروه تداومی و تناوبی اختلاف معنادار بین میانگین عملکرد سلول های بتا در دوره های قبل و بعد نسبت به گروه کنترل وجود داشت(۰۵/۰=>P).نتیجه گیری: یک دوره تمرینات تناوبی و تداومی در بهبود عملکرد سلول های بتا،کاهش گلوکز خون و  بهبود مقاومت به انسولین موثر است.

Keywords:

تمرین تناوبی , تمرین تداومی , فاکتور تمایز رشد ۱۵ , سلول های بتای پانکراس , مقاومت به انسولین