بررسی فرایند جذب گاز دی اکسیدکربن در میکروراکتور توسط حلال ترکیبی پتاس- گلیسیرین

در سال های اخیر حذف گاز دی اکسیدکربن به عنوان مهمترین گاز گلخانه ای مورد توجه قرار گرفته است. در این پژوهش عملکرد حلال ترکیبی پتاس- گلیسیرین در فرآیند جذب دی اکسیدکربن با استفاده از میکروراکتور مطالعه شده است. آزمایش ها در شرایط عملیاتی مختلف شامل: جریان حلال ورودی (۸-۴ میلی لیتر بر دقیقه)، غلظت حلال پتاسیم هیدروکسید (۷/۰ – ۳/۰ مولار) و غلظت گلیسیرین (۳۰ - ۰ درصد وزنی) در دمای ثابت ۴۰ درجه سلسیوس انجام شد. درصد جذب کربن دی اکسید و ضریب کلی انتقال جرم حجمی برمبنای فاز گاز (KGav) به عنوان پاسخ در نظر گرفته شد. نتایج نشان می دهد که با افزایش مقدار گلیسیرین به عنوان یک حلال فیزیکی از صفر تا ۳۰ درصد وزنی، درصد جذب از ۱۳/۵۹ به ۱/۶۶ درصد افزایش می یابد. همچنین افزایش غلظت گلیسیرین علیرغم افزایش گرانروی سیال منجر به افزایش ضریب کلی انتقال جرم از kmol/m۳.hr.kPa ۵۰/۵۵ به ۵۳/۶۶ در میکروراکتور می شود. مقایسه مقادیر گزارش شده KGav در این پژوهش با مقادیر محاسبه شده برای منواتانول آمین در یک برج پرشده نشان داد که ضریب کلی انتقال جرم حجمی بر مبنای فاز گاز در میکروراکتور حدود ۶۰ برابر بزرگ تر از یک برج پرشده است که نشان دهنده عملکرد بهتر انتقال جرم میکروراکتور می باشد.

Keywords:

جذب , دی اکسیدکربن , میکروراکتور , پتاسیم هیدروکسید , گلیسیرین