اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر تاب آوری در کودکان پسر طلاق

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر تاب آوری در کودکان پسر طلاق بود. جامعه آماری پژوهش کلیه نوجوانان پسر ۹ تا ۱۲ ساله ساکن شهر مشهد بودند که بر اساس حکم دادگاه خانواده، والدین آنها از همدیگر جدا شده اند و فرزند به تشخیص قاضی دادگاه و یا توافق طرفین، عموما با یکی از والدین زندگی می کنند. از میان جامعه آماری به روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمرات پرسشنامه تاب آوری (مرل، ۲۰۱۰) در پیش آزمون، ۳۰ نفر که دارای ملاک های ورود و خروج بودند نمونه آماری را تشکیل دادند. این ۳۰ نفر به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش، آموزش خودشفقت ورزی را دریافت کرد و گروه کنترل که در لیست انتظار قرار دارند و درمانی دریافت نکرد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS-۲۲ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش خودشفقت ورزی به طور معناداری منجر به افزایش تاب آوری و مولفه های آن (خودتنظیمی، توانمندی اجتماعی، همدلی، مسئولیت پذیری) می شود. در نتیجه می توان گفت آموزش خودشفقت ورزی رویکرد مناسبی جهت افزایش تاب آوری در کودکان پسر طلاق می باشد.

اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر تاب آوری در کودکان پسر طلاق Keywords:

آموزش خودشفقت ورزی , تاب آوری , طلاق