تبیین عملکرد و دلایل ساخت مجتمع های مسکونی

خلاصه افزایش جمعیت ساکن در شهرها و نیاز به فضاهای مسکونی در سالهای اخیر، ضرورت وجود آپارتمانها و مجتمع های مسکونی را غیرقابل انکار نموده است، این مجتمع ها به عنوان پیچیده ترین و اساسی ترین عملکرد، در عرصه معماری قرن بیستم به حساب آمده و می توانند تاثیرات بسیار زیادی بر رفتار ساکنین و روابط آنها در پی داشته باشند.این امر پژوهشگران را به لزوم شناخت دقیق تر اینگونه از فضاها و بررسی مشکلات و راه حل های موجود وادار نموده است. وجود دسته بندی ها و گونه شناسی های مختلف مسکن می تواند در امر طراحی و پژوهش، جهت انتخاب نمونه موردی مناسب راه گشا باشد. هدف از این پژوهش شناخت سازماندهی فضایی موثر بر شکل گیری مجتمع های مسکونی است. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش ترکیبی است که از مطالعه کتابخانه ای و روش میدانی بهره برده است. برای این منظور کلیه مجتمع های مسکونی موجود که با شرایط این پژوهش سازگاری داشتند مورد مطالعه قرارگرفتند. در این میان پنج نوع سازماندهی در میان مجتمع ها شناسایی گردید که عبارتند از: منفرد، مرکزی، مجموعهای، خطی و مختلط. در نهایت جداول مربوط به نحوه پراکنش بر اساس نوع سازماندهی، مقیاس و ارتفاع بدست آمد. نتایج حاصل حاکی از آن است که محدودیت های موجود در شهرهای بزرگ، منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش سهم حیاط خصوصی در معماری معاصر گردیده است و طراحی معماری در مجتمع های مسکونی می تواند سبب ارتقاء رضایت کاربران از سکونت در این فضا گردد و در نقاط مختلف کشور نیز بهبود کیفیت زندگی ساکنان را به همراه داشته باشد. با بررسی و استخراج اصول پایداری اجتماعی مجتمع های مسکونی از نظر جامعه متخصصان و صاحب نظران ایرانی نتایج فوق بدست می آید: عامل اول: آسایش درون خانه (فیزیکی،) عامل دوم: بازی پذیری فضاهای باز و چندمنظوره برای کودکان، عامل سوم: هویت اجتماعی، عامل چهارم: نظم اجتماعی.

Keywords:

کلمات کلیدی: مجتمع های مسکونی , سازماندهی فضایی , عملکرد , رفتار , ساخت , ساکنان , آسایش.