بررسی اثرات پیشرو- پسرو وابسته به اندازه و حجم معامله در بازده و نوسان سهام در بورس اوراق بهادار تهران

این مطالعه الگوها و منابع خودهمبستگی مقطعی، در بازده و نوسان سهام را در بورس اوراق بهادار تهران از آغار سال ۱۳۸۲ تا پایان سال ۱۳۸۶ مورد مطالعه قرار می دهد. مدل به کار گرفته شده در این مطالعه، مدل اقتصاد سنجی GARCH است. اولا نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که با کنترل اندازه شرکت در شرایط رکود و در کوتاه مدت، بازده پرتفوی های با حجم معامله بالا بازده پرتفوی های با حجم معامله پایین را پیش بینی می کند. ثانیا این مطالعه نشان می دهد که تسری نوسان بین بازده پرتفوی ها از پرتفوی های با حجم معامله پایین به سمت پرتفوی های با حجم معامله بالا است. این نتایج با یافته های بارتوسوز گبکا متناقض است.

Keywords:

اثرات پیشرو- پسرو , خودهمبستگی مقطعی , قابلیت پیش بینی بازده