بررسی سطح آمادگی یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

مقدمه: یادگیری خودراهبر یکی از مهم ترین صلاحیت هایی است که باعث استقلال فرد در یادگیری و زمینه ساز یادگیری مادام العمر می شود. در حرفه پرستاری با توجه به رشد روزافزون دانش و پیشرفت تکنولوژی، خودراهبری در یادگیری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. روش کار: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، جامعه پژوهش شامل دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد پرستاری بود که در نیمسال دوم سال تحصیلی ۹۹-۹۸ در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه حداقل ۲۲۵ نفر برآورد شد که به روش طبقه ای-تصادفی از میان دانشجویان مورد مطالعه انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه ای مشتمل بر دو بخش استفاده شد. بخش اول پرسشنامه شامل اطلاعات فردی-اجتماعی شرکت کنندگان بود. بخش دوم پرسشنامه به ارزیابی سطح آمادگی یادگیری خودراهبر دانشجویان می پرداخت، که به این منظور از پرسشنامه استاندارد گاگلیلمینو استفاده شد. یافته ها: در مجموع ۲۲۵ دانشجو که ۶۸ درصد از آنها مونث بودند، در این پژوهش شرکت داشتند. میانگین امتیاز کلی دانشجویان از پرسشنامه تعیین سطح آمادگی یادگیری خودراهبر ۰۵/۱۹±۴۴/۲۱۴ امتیاز بود. ۸ درصد از دانشجویان از سطح پایین ، ۸/۱۳ درصد از سطح متوسط و ۲/۷۸ درصد از سطح بالای آمادگی یادگیری خودراهبر برخوردار بودند. رابطه آماری معناداری میان سن (۰۰۳/۰= P) و جنسیت (۰۴/۰= P) دانشجویان با سطح آمادگی یادگیری خودراهبر در آنها وجود داشت. رابطه آماری معناداری میان مقطع تحصیلی دانشجویان با سطح آمادگی یادگیری خودراهبر مشاهده نشد. نتیجه گیری: دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از سطح نسبتا بالایی از آمادگی یادگیری خودراهبر برخوردارند. با این حال بازبینی برنامه های آموزشی دانشجویان پرستاری در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد (تاکید بیشتر بر یادگیری گروهی و تفکر انتقادی) و توجه به اصل دانشجومحوری در فرایند آموزش می تواند به ارتقای مهارت دانشجویان در این زمینه کمک کند.  

Keywords:

: Self-directed learning , Nursing students , Lifelong learning , Nursing education , Shahid Beheshti University of Medical Sciences , یادگیری خودراهبر , دانشجویان پرستاری , یادگیری مادام العمر , آموزش پرستاری , دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی