تاثیر گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امید درمانی بر میزان افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم عصبی مرکزی است. مزمن بودن ماهیت بیماری، پیش آگاهی نامعلوم و درمان غیرقطعی و درگیر ساختن فرد در سنین جوانی باعث ایجاد اختلالات روانی متعددی در این بیماران می گردد که در این میان افسردگی بیشترین شیوع را دارد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر امید درمانی بر افسردگی بیماران مولتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش: برای انجام پژوهش حاضر از یکی از طرح های نیمه تجربی به نام طرح کنترل نابرابر استفاده شده است. حجم نمونه شامل ۲۰ بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود که با نمونه گیری مبتنی بر هدف، از نوع در دسترس و بر مبنای داوطلبانه بودن آزمودنی ها و دارا بودن معیارهای ورود به پژوهش از میان بیماران عضو انجمن (MS) اصفهان انتخاب شدند. بعد از تقسیم تصادفی آزمودنی ها در دو گروه شاهد و مداخله، گروه مداخله به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله امید درمانی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها در قبل و بعد از مداخله درمانی از پرسشنامه های دموگرافیک و پرسشنامه افسردگی بک استفاده شد. داده ها با استفاده از آماره های توصیفی (میانگین، انحراف معیار و فراوانی) و آماره های استنباطی (تحلیل کواریانس) با نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از اجرای جلسات امید درمانی میزان افسردگی در گروه مداخله و شاهد تفاوت معنی داری داشت و افسردگی گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافته بود (۰۰۰۱/۰>p) به طوری که میانگین نمره افسردگی در گروه مداخله ۶/۵ و در گروه شاهد ۴۳/۱۲ بود. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که امید درمانی در کاهش میزان افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس موثر می باشد. بنابراین بهره گیری از این رویکرد درمانی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس و سایر بیماری های مزمن مشابه توصیه می گردد.

Keywords:

Multiple sclerosis , depression , hope therapy , مولتیپل اسکلروزیس , افسردگی , امید درمانی