شهرنشینی در جهان امروز رو به گسترش است . براساس برآوردهای سازمان ملل تا سال 2025 بیش از 70 % جمعیت کره زمین شهرنشین خواهد شد . جمعیت شهری ایران نیز همانند جمعیت شهری جهان رو به افزایش است . براساس پیش بینی ها، در سال 1400 بیش از 70 درصد جمعیت ایران در شهرها ساکن خواهند شد و تعداد کلانشهرها، شهرهای میلیونی، نیز افزایش خواهد یافت.
افزایش جمعیت شهری به نوبه ی خود باعث افزایش میزان مصرف مواد اولیه، خودروها، انرژی و ... می شود که نتیجه آن آلودگی محیطی، آبی، هوایی وگسترش انواع بیماری های ریوی و... است.
به خاطر اهمیت
محیط زیست در بقاء، تمام کشورهای جهان در تلاش اند ، به نحوی احسن از محی طزیست حفاظت کنند. بنابراین سیاستها و
برنامه هایی در این راستا تدوین و اجرا می کنند. در ایران هم،
برنامه ها و سیاستهای
محیط زیست در بطن سیاست ها و
برنامه های کلان کشور (برنامه های اول، دوم، سوم و چهارم ) قرار گرفت ه اند، لذا سیاستهای زیست محیطی در طول
برنامه جهت بهبود و ارتقاء وضعیت
محیط زیست اجراء میشوند.
در این مقاله سعی شده است، که ضمن ارزیابی اجمالی برنام ه تدوین و اجراء شده مربوط به محی ط زیست در
برنامه سوم، سیاستهای محی طزیست
برنامه چهارم را مورد بررسی قرار دهد و راهکارهایی برای پیشبرد آن ارائه نماید.