رابطه خودتنظیمی و مدیریت زمان با اهمال کاری تحصیلی در بین دانش آموزان دوره متوسطه دوم

      پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه خودتنظیمی و مدیریت زمان با اهمال­کاری تحصیلی دانش­آموزان دوره دوم متوسطه انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش­آموزان مشغول به تحصیل دولتی و غیردولتی شهر بناب در سال تحصیلی ۹۶-۹۵  تعداد ۳۶۳۵ نفر بودند که بر اساس جدول کرجسی و مورگان ۳۴۶ نفر از آن­ها با روش نمونه­گیری خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب شدند. برای جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه­های اهمال­کاری تحصیلی سولمون وراثبلوم، پرسشنامه خودتنظیمی در یادگیری بوفاردو همکاران و پرسشنامه مدیریت زمان ترومن و هارتلی استفاده گردید. داده­ها با استفاده از آزمون­های آماری ضریب همبستگی  پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه و تحلیل واریانس چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودتنظیمی با اهمال­کاری تحصیلی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین بین مدیریت زمان با اهمال­کاری تحصیلی رابطه منفی و معنی­داری وجود دارد (۰۱/۰>P). نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد که در مولفه­های خودتنظیمی تنها مولفه­ی شناختی به عنوان یک پیش بین معنادار می­تواند اهمال­کاری تحصیلی را پیش­بینی نماید و ضرایب رگرسیون مولفه­ی فراشناختی معنادار نبود. همچنین نتایج نشان داد که در بین مولفه­های مدیریت زمان تنها مولفه­ی برنامه­ریزی بلندمدت به عنوان یک پیش بین معنادار می­تواند اهمال­کاری را پیش­بینی کند و ضریب رگرسیون مولفه­ی برنامه­ریزی کوتاه­مدت معنادار نبود. بنابراین، در زمینه­ی اهمال کاری دانش­آموزان، این دو متغیر بایستی مورد توجه قرار گیرد.

Keywords:

خودتنظیمی , مدیریت زمان , اهمال کاری تحصیلی