خودکشی و آزادی از رنج در جهان به مثابه اراده و برابرنهاد شوپنهاور

دیدگاه شوپنهاور درباره خودکشی، بر امکان نیل به آزادی از رنج، از طریق انکار اراده [معطوف] به زندگی فردی تمرکز می کند. سرانجام، شوپنهاور مدلل می کند که خودکشی از نیل به این آزادی درمی ماند؛ عمدتا از آن رو که خودکشی به جای آنکه فعل اراده ای باشد که باید اراده [معطوف] به زندگی را انکار کند، آن را تایید می کند. وی مدلل می کند که خودکشی، نوعی تناقض است؛ تناقضی که در آن، خودکشی با جویش ارادی اراده فردی به منظور نابودکردن خود، به عنوان راه گریز از نکبت باری اراده ورزی، درگیر می شود. شوپنهاور به صراحت بیان می کند که شخص، حق فردی دارد تا برای رسیدن به آزادی از رنج، مرتکب خودکشی شود. او حتی می پذیرد که می تواند بفهمد چرا شخص به چنین کاری دست می زند؛ اما امکان تحقق این آزادی را انکار می کند. گرفتن زندگی شخص بر [نوعی] فقد [یا نقص] آگاهی (یا [نوعی] اراده ناورزی برای آگاه شدن) از بیهودگی اراده فردی و بر تجربه کلیت و تمامیت اراده در خود دلالت دارد. شخص، آزاد است خود را براندازد؛ اما آزادی اش برای آزادکردن خودش از رنج، نوعی پندار است. اگر کسی با شوپنهاور هم آوا باشد که خودکشی باید به عنوان گریز بیهوده ای از رنج فهمیده شود، نمی تواند بصیرت های عالی استدلال وی را انکار کند. از یک سو، بصیرت عالی وی گفت آوری عالی کارکرد خودکشی با مستقیم نهادن این فعل درون آن چیزی است که شخص به عنوان غرض [پایه و] ابتدایی اش (آزادی از رنج) شهود می کند. از دیگر سو، با توجه به چارچوب فلسفی شوپنهاور، بصیرت عالی وی این امکان را نفی و درنگری هر امکان دیگری را منع می کند.  

Keywords:

شوپنهاور , خودکشی , اراده , آزادی , رنج