ایدئولوژی به عنوان مبنای نقض حقوق بشر: با نگاه ویژه به قانون اساسی ایران

حقوق بشر مفهومی است که در عین حساسیت های پیرامونش، این امکان که اجرایی نشود را به دست نمی دهد، لذا آنچه به ظاهر از آن زیر عنوان نسبیت، بیان شده است، بیشتر چاره ای است برای دولت هایی که بخواهند با استعانت از این مفهوم، کمیت و کیفیت اجرای حقوق بشر را در یک سرزمین خاص، تحت الشعاع قرار دهند، اما این روی مثبت مسئله است. ایدئولوژی را می توان از دو منظر بررسی کرد؛ اول به عنوان فرم یقینی و دوم به عنوان ابزار یا محتوا. اگر این واژه درست فهم نگردد، تبدیل به محتوایی خواهد شد که النهایه جز ابزاری جهت پیشبرد اهداف دولتمردان، خاصیتی نخواهد داشت. نگارنده در این مقاله به دنبال بازرسی این مسئله است که ارتباط میان ایدئولوژی به عنوان ابزار برای حفظ یا تغییر وضع موجود و نقض حقوق بشر، چیست؟ اما مقصود بنده صرفا بررسی آن در یک فضای انتزاعی نیست، چرا که از متن قانون اساسی ایران، به عنوان گواهی جهت بررسی پازیتویستی مباحث موجود، استفاده کرده ام. رویکرد ما برای تبیین مطالب، تکیه بر تحلیل از محتوایی خواهد بود که قابلیت استناد دارد.

Keywords:

ابزار , ایدئولوژی , حقوق بشر , فرم , قانون اساسی , محتوا , مذهب