نقش دانش بومی در توسعه روستایی با تاکید بر گردشگری ( روستاهای شهرستان کوهسرخ)

تجربه نظام برنامه ریزی کشور ما نشان می دهد، فرایند برنامه های توسعه روستایی کشور طی شصت سال سابق برنامه ریزی اغلب توس دولتی ها، از طریق راهبرد بالا به پایین و با تاثیرپذیری از نظریه نوسازی صورت گرفته است. بطوریکه روستاییان کمتر نقش واقعی در امر توسعه پایدار و مشارکت در امر برنامه ریزی را ایفا نموده اند. نتایج سال ها تجرب نظام برنامه ریزی تمرکزگرا بدون توجه به دانش بومی و مشارکت مردم روستا بیانگر هدر رفتن امکانات و شکست فرایند برنامه ریزی توسع روستایی است. بنابراین با توجه به مشکلات ناشی از تجارب برنامه های موجود در عرصه روستایی، بهبود در روش برنامه ریزی و توجه به شیوه های نوین در جهت شناخت عمیق تر نسبت به مسائل روستا و روستایی به منظور جهت دهی صحیح و سرعت بخشی به فرایند توسعه پایدار روستایی از اهمیت زیادی برخوردار است. تحقق توسعه روستایی و کشاورزی بخصوص در کشورهای در حال توسعه و در اجتماعات کوچک روستایی بدون در نظر گرفتن دانش بومی جوامع محلی و دخالت روستاییان و مردم محلی ممکن نخواهد بود.بنابراین باید شناسایی دانش بومی در کنار ظرفیت ها و توانمندی های مخلتف در سطوح خرد فضاهای جغرافیایی در کانون توجه برنامه ریزان توسعه قرار گیرد. با استفاده از روش مورد بررسی که منابع کتابخانه ای است و مطالعاتی که در رابطه با این موضوع انجام شده و طبق شناختی که از روستاهای مورد مطالعه داریم، در این نوشته به نقش دانش بومی که بصورتی پویا و سیستماتیک ارتباط و تبادل خود را با محیط جغرافیای و مسائل روز جامعه حفظ کرده و یکی از مولفه های توسعه پایدار جوامع روستایی است، با تاکید بر گردشگری پرداخته ایم. و به این نتیجه دست یافته ایم که دانش بومی در ابعاد و زمینه های گوناگون می تواند گام های استوارتری در بهبود وضعیت اقتصادی روستایی بردارد. برای نمونه دانش بومی در زمینه های مختلف از نقاط قوت توسعه ی روستا بخصوص در زمینه ی گردشگری می باشد.

Keywords:

دانش بومی , توسعه روستایی , گردشگری , کوهسرخ