شناسایی مولفه های معماری در ارتقاء کیفی فضای آموزشی

امروزه طراحی مجموعه های آموزشی مناسب به منظور ارتقاء کیفیت آموزشی و افزایش تمرکز، آسایش و آرامش دانش آموختگان امری مهم میباشد، بسیای از روانشناسان محیط و طراحان فضاهای آموزشی اعتقاد دارند، محیط فیزیکی باید چنان سازماندهی گردد که هر فرد با توجه به توانایی های خود به انجام فعالیت و یادگیری تشویق گردد. خلق فضا، همواره مقصود معماری بوده است. فضای آموزشی نیز، بیشک یکی از راهبردهای رسیدن به این مقصود میباشد و دو هدف را دنبال میکند: تربیت و تعلیم دانش آموختگان، از اینرو توجه به آن به دلیل میزان نقشی که در شکل گیری شخصیت فرد به عنوان شکل دهنده اصلی فضا های کیفی اهمیت میابد. امروزه اصل مهم در فضاهای آموزشی خصوصا در مدارس و دانشکده های که در برگیرنده مجموعه ای از مفاهیم و ارزش هاست، به ندرت احساس می شود و همین امر سبب کاهش احساس تعلق خاطر به فضا می گردد. این در حالی است که برقراری ارتباط با فضا های آموزشی و نیز ارتباطات بین افراد در آن، نقش عمده ای در ارتقاء سطح آموزش دارد. ملاک اصلی سنجش کیفیت فضایی در مدارس و دانشکده ها، به میزان رضایتمندی کاربران آن می باشد که این امر نیز وابسته به تطابق محیط کالبدی با مجموعه نیازها و توقعات انسانی نیز می باشد. این اصل مهم از طریق طراحی فضاهای انعطاف پذیر با قابلیت های تطبیق پذیری، تغییر پذیری و تنوع پذیری، تامین شده و امکان گرد همایی و تعاملات دانش آموختگان را قوت می بخشند. هدف از این پژوهش بررسی عوامل موثر کیفی بر ارتقاء کیفیت فضا در مدارس و دانشکده های از طریق بسط مفهوم کیفیت فضایی است. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی در باره شناسایی مولفه های معماری در ارتقاء کیفی فضای آموزشی و افزایش تمرکز، آرامش و آسایش تبیین می نماید.

Keywords:

طراحی معماری فضای آموزشی , ارتقاء کیفی فضا , کیفیت فضا , فضای آموزشی , مولفه های کیفیت