لیشمانیوز جلدی

Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 355

This Paper With 7 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JPSMH-11-2_008

تاریخ نمایه سازی: 17 اسفند 1400

Abstract:

مقدمه: لیشمانیوز یکی از بیماری های انگلی شایع در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان بوده و تهدیدی برای سلامت عمومی محسوب می شود. کشور ما نیز یکی از مناطق اندمیک لیشمانیوز جلدی در جهان می باشد. سالانه حدود ۴۰ - ۲۰ مورد لیشمانیوز به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر گزارش می شود که این روند رو به افزایش است. عامل بیماری لیشمانیوز جلدی نوعی تک یاخته از راسته کینتو پلاستیدا می باشد که عامل آن در ایران لیشمانیا ماژور (نوع روستایی) و لیشمانیا تروپیکا (نوع شهری) می باشد. بیش از ۷۰ % موارد لیشمانیوز در ایران لیشمانیا ماژور است. مخزن بیماری در نوع شهری، انسان و در نوع روستایی جوندگان صحرایی و ناقل بیماری پشه خاکی ماده از جنس فلبوتوموس می باشد. مواد و روشها: این مطالعه به صورت مروری تنظیم شده است که در آن با جستجوی کلید واژه های لیشامیوز جلدی، لیشمانیا ماژور و لیشمانیا تروپیکا در مقالات علمی-پژوهشی، اطلاعات موتورهای جستجو Sid ،Google Scholar و هم چنین پایگاه اطلاعاتی Pubmed و کتاب های موجود در این زمینه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و پس از انتخاب مقالات مناسب در این رابطه، مقاله حاضر نگارش شده است. یافته ها: در تشخیص لیشمانیوز جلدی به دلیل متنوع بودن حساسیت و ویژگی ها، تست های سرولوژیک به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد، بهترین راه تشخیص آزمایشگاهی، آزمایش میکروسکوپی تراشه های پوست فرد مبتلا می باشد. برای درمان این بیماری از ترکیبات ۵ ظرفیتی آنتی مونی استفاده می شود. تمام بیماران احتیاج به درمان ندارند زیرا تعداد زیادی از ضایعات خود به خود بهبود می یابند و با توجه به عوارض ترکیبات آنتی مونی، بهتر است از این داروها کمتر استفاده شود. بحث و نتیجه گیری: وجود پیچیدگی های اپیدمیولوژیک در حلقه انتقال (مخازن و ناقلین گوناگون) موجب شده است این بیماری از اهمیت بسیار بالایی برخوردار باشد. اگر چه بیماری لیشمانیوز جلدی معمولا با مرگ و میر بالایی همراه نیست ولی میزان ابتلا بالا و ایجاد ضایعات بد شکل پوستی که در برخی موارد تا بیش از یک سال باقی می ماند که حتی با یک درمان استاندارد پس از بهبودی، اسکار (جوشگاه) باقی می ماند و موجب اذیت و آزار بیمار می شود. درمان این بیماری از طریق تزریق موضعی گلوکانتیم است که دارای عوارض و مشکلات خاص خود می باشد. در ایران مبارزه های متعددی بر علیه این بیماری انجام شده و امید است که در آینده نزدیک این بیماری ریشه کن شود.

Authors

مهران مقدم فر

AJA University of Medical Sciences

محمد امین شریف پور

AJA University of Medical Sciences