تحلیل کارکرد ساز و کار تامین مالی در اصلاح سطح مقاوم سازی لرزه ای: یک مدل نظری

از منظر نظریه های مرسوم نئوکلاسیک مصرف کنندگان، بنگاه ها و آحاد عامل های اقتصادی خود حداکثر کننده هستند. بنابراین بدون نیاز به دخالت هر دست بیرونی، مطلوبیت، سود و در نتیجه کارایی و رفاه اجتماعی را حداکثر می کنند. با این همه در صنعت مسکن ایران ادعا می شود که سطح مقاوم سازی ساختمان ها و بویژه سطح مقاومت لرزه ای بهینه نیست. این به آن معناست که عامل های بهینه ساز، بودجه ای کمتر از حد بهینه برای این منظور صرف می کنند. این مقاله با پذیرش این ادعا می کوشد چرایی رخداد آن را در قالب اقتصاد اطلاعات و اقتصاد رفتاری توضیح دهد. این مطالعه ابتدا مختصرا رخداد کژگزینی در صنعت ساختمان ایران به دلیل عدم تقارن اطلاعات بین تولید کنندگان و مصرف کنندگان مسکن را مورد واکاوی قرار داده، راه حل هایی برای رفع آن در قالب سیگنال دهی، استاندارد سازی و شفاف سازی اطلاعات ارائه می کند. در قسمت اصلی این پژوهش بر اساس پذیرش فرض تنزیل شبه هایپربولیک برای مصرف کنندگان کوشش می شود چگونگی کاهش تقاضا و مخارج برای مقاوم سازی نسبت به سطح بهینه آن در قالب یک مدل ریاضی تبیین شود. نهایتا دو راه حل تامین مالی و پرداخت یارانه جهت صرف هزینه بهینه در مقاوم سازی ارائه شده و در قالب یک مدل ریاضی نقش و کارایی مکانیسم تامین مالی برای بهینه ساختن سطح مقاوم سازی لرزه ای نشان داده می شود. این مطالعه نشان می دهد تامین مالی می تواند باعث اصلاح و بهینه سازی سطح مقاومت لرزه ای در ساختمان سازی در کشور گردد.

Keywords:

مقاومت لرزه ای , (Seismic resistance) , کژگزینی , (Adverse selection) , اقتصاد رفتاری (economicsBehavioral ) , تنزیل هایپربولیک , (Hyperbolic discounting) , تامین مالی .(Financing)