مدیریت راهبردی منابع انسانی (مشارکت، نوآفرینی و نوآوری)

از دیرباز مدیریت راهبردی در قلمرو کوششهای دولتی گام نهاده است. سازمانهای دولتی نیز در پی سازمانهای بازرگانی و صنعتی، به مدیریت راهبردی که برنامه ریزی راهبردی جزیی عمده از آن است روی آورده اند. برنامه ریزی راهبردی که در حقیقت یک فراگرد عقلانی برنامه ریزی است، در مهمترین کاربرد خود بر رویایی "آرمانی" استوار است که برای دستیابی به آن چاره ای جز بهره گیری درست از همه منابع انسانی و بسیج همه تواناییهای آنان ندارد. شماری از تحلیلگران دانشمند، بر اهمیت منابع انسانی در جامعه و اقتصاد فرا صنعتی متکی بر دانش و اطلاعات تاکید ویژه نهاده اند. آگاهی از نقش راهبردی منابع انسانی بر نوشته های مدیریت در جوامع و سازمانهایی که به دوران فرا صنعتی گام نهاده اند، نفوذ کرده است. بر این پایه مدیریت امور کارکنان از وضع سنتی خود که به نام کارگزینی خوانده می شد به حالتی راهبردی دگرگونه شده و به نام نظام مدیریت منابع انسانی درآمده است.