رابطه بین احساس امنیت شغلی و عوامل فردی کارکنان

موفقیت سازمانها در گرو توجه ویژه به نیروی انسانی و ارضای نیازهای آنهاست. امنیت شغلی را می توان از جمله این نیازها دانست. پژوهش حاضر که در بین کارکنان استانداری و فرمانداریها و ادارات فرهنگ و ارشاد اسلامی، کار و امور اجتماعی، راه و ترابری و سازمان کشاورزی در پنج شهر آباده، شیراز، داراب، کازرون و جهرم انجام پذیرفت. نشان می دهد که حد متوسطی از احساس امنیت شغلی در بین آزمودنی ها وجود دارد. از میان عوامل فردی، درآمد مهمترین نقش را دارد به طوری که با افزایش آن به میزان قابل توجهی براحساس امنیت شغلی افزوده می شود. متغیرهای سن و سابقه کار نیز با احساس امنیت شغلی رابطه مستقیم دارند؛ اما با افزایش سطح تحصیلات، میزان احساس امنیت شغلی کارکنان کاهش می یابد.احساس امنیت شغلی در زنان نسبت به مردان و کارکنان رسمی نسبت به کارکنان غیررسمی بیشتر است. از دیگر یافته های پژوهش این است که بیشترین نمره احساس امنیت شغلی به مدیران و کمترین آن به کارشناسان تعلق می گیرد، عواملی که بیشترین تاثیر را بر کاهش احساس امنیت شغلی دارند عبارت اند از: نگرانی نسبت به آینده شغلی، حقوق و دستمزد ناکافی، وضعیت استخدام، حمایت نکردن مقامات مافوق از زیردستان، وجود عوامل تهدیدکننده در شغل، رسیدگی نشدن به شکایات و اعتراضات، بی اهتمامی به شایسته سالاری، قانون و مقررات و ارزشیابی عادلانه.