تجلی شخصیت حضرت خدیجه(س) در شعر فارسی (مطالعه موردی: خاقانی، محتشم کاشانی و شیخ بهایی)

شعر از نظر قالب و محتوا انواع و اقسام مختلفی دارد، از جمله اقسام شعر به لحاظ محتوا، شعر مدحی است. مدح در لغت به معنای ستایش است و شعر مدحی یا همان مدیحه، شعر ستایش آمیزی است که موضوع آن میتواند شخص، گروه، بانیان حکومت یا حتی یکی از حالات و خلقیات نفسانی انسان باشد. مدح و ستایش از اغراض اصلی شعر فارسی است. این نوع ادبی در مسیر تکامل خود از گذشته های دور تا امروز تاثیری پر رنگ بر صفحه شعر شاعران داشته است و بسیاری از شاعران علاوه بر مدح از امرا و سلاطین به مدح انبیاء و بزرگان دینی نیز پرداخته اند. این مقاله سعی دارد تا با روش توصیفی تحلیلی با آوردن اشعاری از سه شاعر گرانقدر از جمله: خاقانی ۵۹۵ -۵۲۰) ه.ق) بزرگترین شاعر قرن ششم فارسی، محتشم کاشانی ۹۹۶ -۹۰۵)ه.ق) مهمترین شاعر مرثیه سرای شیعه و شیخ بهایی،حکیم، علامه فقیه، عارف، شاعر و ادیب قرون دهم و یازدهم هجری، عظمت و جایگاه ویژه حضرت خدیجه(س) را در شعر فارسی تبیین سازد.

Keywords:

شعر مدحی , حضرت خدیجه(س) , خاقانی , شیخ بهایی , محتشم کاشانی.