بررسی اثرات سطوح مختلف پروتئین خام و لیزین جیره غذایی بر عملکرد و ابقای ظاهری نیتروژن در جوجه های گوشتی

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پروتئین خام و لیزین جیره غذایی بر عملکرد و ابقای ظاهری نیتروژن در جوجههای گوشتی انجام شد. ۴۲۰ قطعه جوجه گوشتی سویه راس ۳۰۸ در سن ۷ روزگی به ۶ تیمار دارای ۵ تکرار (جایگاه بستری) اختصاص یافت. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی و به صورت فاکتوریل ۳ × ۲ انجام شد. پروتئین خام شامل سه سطح ۱۷، ۱۸ و ۲۰ درصد و سطوح لیزین شامل ۱/۱ و ۳/۱ درصد جیره غذایی بود. در سن ۴۲ روزگی ۲ قطعه خروس به قفس های جمع آوری فضولات انتقال داده شد و کل فضولات تولید شده به مدت سه روز به منظور اندازه گیری ابقای ظاهری نیتروژن جمع آوری گردید. نتایج این آزمایش نشان داد که سطوح مختلف پروتئین خام اثر معنی داری بر مصرف خوراک روزانه دارد. بیش ترین مقدار خوراک مصرفی روزانه مربوط به پروتئین خام ۲۰ درصد بود که به طور معنی داری کم تر از تیمار ۱۸ درصد پروتئین خام بود. تاثیر سطوح مختلف پروتئین خام بر افزایش وزن روزانه در کل دوره آزمایش معنی دار بود؛ به طوری که بیشترین مقدار افزایش وزن مربوط به پروتئین خام ۲۰ درصد بود و در بین دو سطح دیگر اختلاف معنی دار وجود نداشت. اثرات سطوح مختلف پروتئین خام بر نیتروژن دفعی نیز معنی دار بود. کم ترین مقدار نیتروژن دفعی مربوط به پروتئین خام ۱۷ درصد و بیشترین مقدار مربوط به پروتئین خام ۲۰ درصد بود. اثرات سطوح مختلف لیزین از میان قطعات لاشه فقط بر وزن بال ها معنی دار بود و مقدار وزن بال در لیزین ۱/۱ بیشتر از لیزین ۳/۱ درصد بود. اثرات متقابل پروتئین خام و لیزین بر خوراک مصرفی روزانه در کل دوره معنی دار بود و بیشترین مقدار خوراک مصرفی روزانه مربوط به تیمار با پروتئین خام ۲۰ و لیزین ۱/۱ درصد بود. همچنین بیشترین مقدار افزایش وزن روزانه در کل دوره مربوط به تیمار با پروتئین خام۲۰ و لیزین ۱/۱ درصد بود. بیشترین مقدار ابقای ظاهری نیتروژن مربوط به تیمار با پروتئین خام ۱۷ درصد و لیزین ۳/۱ درصد و کمترین آن مربوط به تیمار پروتئین خام ۲۰ و لیزین ۱/۱ درصد بود. بنابراین خوراک دارای ۲۰ درصد پروتئین خام و ۱/۱ درصد لیزین برای تمام شاخصهای مورد اندازه گیری به استثنای نیتروژن دفعی دارای بهترین عملکرد بوده است.