بررسی تاثیر توانمندسازی کارکنان بر رفتار نوآورانه با نقش میانجی مسرت و پیامدهای مثبت آن

هدف: این پژوهش با تمرکز بر مسرت کارکنان به نقش میانجی آن در رابطه میان توانمندسازی و رفتار نوآورانه کارکنان و همچنین تعلق خاطرکاری و رضایت شغلی به عنوان دو پیامد مثبت آن، که تاثیرگذار بر  عملکرد بهینه کارکنان است، می پردازد. طراحی/ روش شناسی/ رویکرد: این پژوهش از حیث هدف، کاربردی و از نظر روش، پیمایشی تحلیلی است و کارکنان شهرداری مشهد جامعه آماری پژوهش را تشکیل می دهند. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از مدل معادلات ساختاری و نرم افزار AMOS و SPSS استفاده شده است.یافته های پژوهش: نتایج موید نقش میانجی مسرت در رابطه میان توانمندسازی با دو متغیر رضایت شغلی و تعلق خاطرکاری است. همچنین، تاثیر مسرت که منتج از توانمندسازی کارکنان است، بر رفتار نوآورانه با نقش میانجی رضایت شغلی و تعلق خاطرکاری نیز مورد تایید قرار گرفته است.محدودیت ها و پیامدها: جامعه مورد مطالعه محدود به کارکنان شهرداری است و تعمیم پذیری نتایج این پژوهش، به سازمان های مشابه این سازمان امکان پذیر است.پیامدهای عملی: با توجه به پیامدهای مثبت توانمندسازی کارکنان در بهره وری، مدیران شهری می توانند با تفویض اختیار و استقلال عمل، از یک سو موجبات مسرت و رضایت کارکنان را فراهم آورند؛ و از سوی دیگر با استفاده از حس اعتماد ایجادشده امکان بهره گیری از ایده های نوآورانه در انجام کار را فراهم آورند.ابتکار یا ارزش مقاله: مطالعات پیشین بر رابطه مستقیم بین توانمند سازی کارکنان و رفتار نوآورانه متمرکز بوده است و در آن ها به چگونگی این تاثیر پرداخته نشده است. پژوهش حاضر به نقش هیجانات مثبت و به طور خاص مسرت، که حاصل از توانمندسازی افراد است، پرداخته است.

Keywords:

مسرت , توانمندسازی , رفتار نوآورانه , تعلق خاطر کاری , رضایت شغلی