اثر قطر میلگرد و ضوابط ضخامت پوشش بتنی بر مدل های رخداد ترک ناشی از خوردگی میلگرد

خوردگی میلگردها یکی از مهمترین عوامل کاهش مقاومت و انهدام سازه های بتنی در طی زمان بهره برداری از سازه می باشد. برای پیش بینی رفتار سازه های بتنی که در محیط های خورنده قرار دارند از مدل های مختلف عمر که مبتنی بر تجربیات آزمایشگاهی و یا تحلیل های عددی هستند استفاده می شود. از مهمترین مدل های مورد نظر در سازه های بتنی، مدل هایی هستند که زمان رخداد ترک ها در قطعه بتنی را به واسطه خوردگی میلگرد ارائه می دهند. این مدل ها، به دلیل تاثیر عوامل محیطی و همچنین وجود عدم قطعیت های فراوان در رفتار بتن دارای خطاهایی می باشند. یکی از الزامات مبحث نهم مقررات ملی ساختمان برای در نظر گرفتن شرایط محیطی، اعمال حداقل ضخامت پوشش بتن روی میلگردها است. در این پژوهش، اثر ضخامت پوشش بتنی روی میلگردها، قطر میلگردها و همچنین اثر شدت خوردگی میلگرد از طریق اعمال مقادیر مختلف چگالی جریان خوردگی بر نتایج بدست آمده از مهمترین مدل های موجود برای پیش بینی رخداد ترک بررسی شده است. اثر عدم قطعیت از طریق اعمال ضرایب تغییرات در پارامترها اعمال شده است. نتایج بیانگر اثر عدم قطعیت مقدار چگالی جریان خوردگی در مقدار میانگین زمان آغاز ترک خوردگی است به طوریکه با افزایش ضریب تغییرات این متغیر، زمان پیش بینی شده برای رخداد ترک در جهت عدم اطمینان افزایش پیدا می کند. نتایج همچنین نشان داد در صورت انتخاب بیشینه نسبت پوشش بتن به قطر میلگرد در هر شرایط محیطی می توان زمان رخداد ترک را تقریبا تا چهار برابر به تاخیر انداخت.

Keywords:

خوردگی میلگرد , ترک , زمان رخداد ترک , شرایط محیطی