تاثیر سطوح مختلف دانه سویای پرچرب اکسترود شده بر عملکرد، متابولیت های خون و ریخت شناسی مخاط روده جوجه های گوشتی

آزمایشی به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف دانه سویای پرچرب اکسترود شده بر عملکرد، متابولیت های خونی و ریخت شناسی مخاط روده جوجه های گوشتی انجام گرفت. دانه سویای پرچرب در دمای ۱۵۵ درجه سانتیگراد به مدت ۱۵ ثانیه، اکسترود شد. در این آزمایش، تعداد ۱۴۴ قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه به ۱۲ گروه شامل ۳ تیمار در ۴ تکرار و ۱۰ قطعه جوجه در هر تکرار تقسیم شدند و دانه سویای اکسترود شده در سطوح صفر، ۵/۷ و ۱۵ درصد در جیره های آغازین، رشد و پایانی جوجه های گوشتی استفاده شد. در دوره آغازین، مصرف خوراک جوجه های دریافت کننده سطح ۱۵ درصد دانه سویا نسبت به گروه شاهد بطور معنی داری کاهش پیدا کرد ولی این تفاوت در بقیه دوره ها معنی دار نبود. افزایش وزن روزانه جوجه ها نیز در طول کل دوره (۴۲-۱ روزگی) با افزایش سطح دانه سویای اکسترود شده کاهش یافت. وزن نسبی پانکراس و آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز ، آلانین آمینو ترانسفراز، لاکتات دهیدروژناز وکراتین فسفوکیناز سرم خون جوجه ها تحت تاثیرسطوح دانه سویای اکسترود قرار نگرفت. تری گلیسرید وکلسترول کل سرم خون جوجه ها با افزایش دانه سویا در جیره بطور معنی داری کاهش یافت. طول پرز مخاط جوجه ها نیز در قسمت دئودنوم روده کوچک با افزایش سطح دانه سویای اکسترود شده در جیره کاهش یافت که این کاهش طول پرز منجر به کاهش سطح جذبی پرزهای مخاط دئودنوم گردید ولی عمق کریپت ونسبت طول پرز به عمق کریپت تحت تاثیر سطوح دانه سویای اکسترود شده جیره قرار نگرفت. در قسمت ژوژنوم و ایلئوم روده کوچک، هیچ یک ازخصوصیات ریخت شناسی مخاط، تحت تاثیر سطوح دانه سویای اکسترود شده در جیره قرار نگرفت. نتیجه گیری می شود که استفاده از دانه سویای اکسترود شده در دمای ۱۵۵ درجه سانتیگراد تا سطح ۱۵ درصد باعث اختلاف معنی داری در عملکرد تولید جوجه های گوشتی در طول کل دوره نگردید؛ اگرچه طول پرز و سطح جذبی پرزهای مخاط دئودنوم جوجه ها با افزایش سطح دانه سویای اکسترود شده در جیره کاهش یافت.

Keywords:

اکستروژن , دانه سویای پرچرب , جوجه های گوشتی , عملکرد تولید , ریخت شناسی مخاط روده