تاثیر استفاده از جاذب های معدنی و آلی بر عملکرد و وزن اندام های داخلی جوجه های گوشتی در آفلاتوکسیکوزیس تجربی

این تحقیق در قالب طرح کاملا تصادفی با نه تیمار آزمایشی و چهار تکرار و با در نظر گرفتن دوازده قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی جمعا بر روی ۴۳۲ قطعه جوجه گوشتی سویه راس- ۳۰۸ انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل جیره عاری از آفلاتوکسین، جیره آلوده به آفلاتوکسین به میزان (ppb۲۵۴)، پنج جیره آلوده به آفلاتوکسین مکمل شده با سطوح ۲/۰، ۴/۰، ۶/۰، ۸/۰ و ۱ درصد اسید هومیک، جیره آلوده به آفلاتوکسین مکمل شده با ۵/۰ درصد بنتونیت سدیم و جیره آلوده به آفلاتوکسین مکمل شده با ۱/۰ درصد دیواره سلولی مخمر بودند. برای مقایسه تفاوت بین گروه ها از آزمون چند دامنه ای دانکن استفاده شد. آزمایش از سن ۷ روزگی پرندگان تحت آزمایش شروع و در سن ۳۵ روزگی به اتمام رسید. آلوده نمودن جیره ها به آفلاتوکسین و افزودن جاذب های آن اثرات معنی داری بر عملکرد و وزن نسبی اندام های داخلی جوجه های گوشتی داشت (۰۵/۰>P). استفاده از جیره آلوده به آفلاتوکسین و جاذب های آن، سبب افزایش معنی دار میزان مصرف خوراک نسبت به جیره بدون آفلاتوکسین شد. کمترین مقدار افزایش وزن در پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی آفلاتوکسین بدون مواد جاذب مشاهده شد. استفاده از ۲/۰ درصد اسید هومیک موجب بهبود معنی دار افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در پرندگان تغذیه شده به جیره آلوده به آفلاتوکسین گردید. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که اسید هومیک می تواند موجب کاهش اثر منفی جیره های آلوده به آفلاتوکسین بر عملکرد جوجه های گوشتی شود.

Keywords:

آفلاتوکسیکوزیس , اسید هیومیک , بنتونیت سدیم , جوجه های گوشتی , دیواره سلولی مخمر